اثر کودهای زیستی و نانواکسید‌روی بر فرآیند انتقال مجدد و برخی شاخص های رشدی تریتیکاله در شرایط محدودیت آبی

به منظور بررسی اثر کودهای زیستی و نانواکسید‌روی بر فرآیند انتقال مجدد و برخی شاخص های رشدی تریتیکاله در شرایط محدودیت آبی، آزمایشی به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه پژوهشی دانشگاه محقق اردبیلی اجرا گردید. فاکتورهای مورد بررسی، آبیاری در سه سطح (آبیاری کامل به‌عنوان شاهد، آبیاری تا 50 درصد مراحل سنبله دهی و آبستنی)، کودهای بیولوژیک در چهار سطح (عدم کاربرد کودهای بیولوژیک، کاربرد مایکوریزا ، کاربرد توام باکتری های سودوموناس و ازتوباکتر ، کاربرد توام مایکوریزا و باکتری های محرک رشد) و محلول‌پاشی با نانواکسید‌روی در چهار سطح (صفر، 3/0، 6/0 و 9/0 گرم در لیتر) شامل می شدند. مقایسه میانگین ها نشان داد بالاترین عملکرد دانه (26/663 گرم در مترمربع)، زیست‌توده کل (33/2523 گرم در مترمربع) و حداکثر شاخص سطح برگ (2/6) در حالت کاربرد توام باکتری های محرک رشد و مایکوریزا، محلول‌پاشی 9/0 گرم در لیتر نانواکسید‌روی و آبیاری کامل به‌دست آمد. بیش‌ترین انتقال مجدد از ساقه (3/81 گرم در مترمربع) و انتقال مجدد از کل اندام هوایی (68/107 گرم در مترمربع) در حالت آبیاری تا 50 درصد مرحله آبستنی، عدم کاربرد کودهای بیولوژیک و عدم محلول‌پاشی با نانواکسید‌روی مشاهده گردید. به نظر می رسد محلول‌پاشی با نانواکسید‌روی و کاربرد توام مایکوریزا با باکتری های محرک رشد می تواند در بهبود عملکرد، زیست‌توده کل و شاخص سطح برگ در شرایط محدودیت آبی موثر واقع شود.