سیاست های طرّاحی ورودی شهر ایرانی متاثر از ورودی مساکن قدیمی

ورود به هر مجموعه فضایی، زمانی به درستی انجام می‌شود که واردشونده بتواند پیش از ورود، دریافتی سریع از ویژگی‌های کلّی فضا، آداب و رسوم و سایر ویژگی‌های فضا را کشف کند. در این میان ورودی شهر و ورودی خانه ملموس‌ترین فضاهایی هستند که عمل ورود و خروج در آن‌ها رخ می‌دهد. با تمهید ورودی برای هر فضا (خواه شهر و خواه بنا)آن فضا برای ساکنانش هویّت می‌یابد و می‌تواند به عنوان بستری برای تجربه مطبوع انسانی عمل کند. ورودی شهر چون اولین نقطه مواجهه واردشونده با شهر است و نخستین تصویر ذهنی و پیش‌داوری‌های وی بر این اساس شکل می‌گیرد، اهمیّت زیادی دارد. متاسفانه امروزه فضای ورودی بسیاری از شهرهای کشور با افت شدید کیفیّت کالبدی و کارکردی مواجه هستند و به جای آن‌که ویترینی برای نمایش هویّت شهر باشند، سبب آسیب جدی به سیما و هویّت شهرها شده‌اند. مقایسه ویژگی‌های ورودی بنا و شهر در گذشته نمایان‌گر وجوه تشابه‌ میان آن‌هاست. به نظر می‌رسد همان اهدافی که موجب شده تا فضای ورودی بنا شکل گیرد و تکامل یابد، در شکل‌گیری فضای ورودی شهر نیز نقش داشته است. در این پژوهش که از نوع بنیادی و روش تحقیق توصیفی- تحلیلی است، سعی شده با بررسی ورودی شهر ایرانی و ورودی مساکن قدیمی و مقایسه آن‌ها، به سیاست‌هایی برای طرّاحی و بازطرّاحی این فضای فراموش شده دست یافت. هدف پژوهش استخراج سیاست‌هایی است که به طراحان کمک کند تا به جای تقلید ناآگاهانه از کالبد و شکل ظاهری دروازه، تعریفی درست از نقش ورودی در سازمان فضایی شهر داشته باشند و فضایی در خور شهر امروز و شهر ایرانی ایجاد کنند. در نهایت، تمام این سیاست‌ها در جهت معکوس نمودن فرایند افت شهری و رونق چند بعدی این بخش از شهر در غالب جداولی جمع‌بندی و ارایه شده‌اند تا منجر به ایجاد فضایی در خور شهر امروز و شهر ایرانی شوند.