تحلیل نقش بازآفرینی بافت قدیم شهر اردکان در توسعه گردشگری شهری

بازآفرینی پایدار شهری برخلاف رویکردهای پیشین برنامه ریزی شهری که توجه صرف به جنبه های کالبدی می شد و مانع از تحقق اهداف معاصرسازی می گشت؛ توسعه و تجدید ابعاد اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و کارکردی شهر به عنوان نقشی مهم و تفکیک ناپذیر از جریان توسعه شهری مورد توجه قرار می دهد. یکی از روش های پیاده سازی بازآفرینی شهری، برنامه ریزی گردشگری بافت های قدیم شهری است. پژوهش حاضر با هدف تحلیل نقش بازآفرینی بافت قدیم شهر اردکان در صدد است تا با شناخت الگوهای بهینه توزیع عناصر زیرساختی شهر در راستای توسعه گردشگری انجام گرفته است. از این رو دیدگاه غالب پژوهش بازآفرینی پایدار شهری است. این پژوهش از لحاظ روش، اکتشافی تحلیلی بوده است. محدوده مورد مطالعه در پژوهش حاضر، بافت قدیم شهر اردکان به میزان 47 هکتار و ترکیب یافته از سه محله بوده است. نمونه مورد مطالعه به تعداد 30 نفر از کارشناسان شهرداری، میراث فرهنگی و نخبگان شهری است. روش تجزیه‌وتحلیل داده‌ها با استفاده از مدل swot و qspm بوده و نرم افزارهای مورد استفاده برای تحلیل، نرم های اکسل gis و spss بوده است. یافته های پژوهش نشان داد که از بین هفت استراتژی مهم نقش بازآفرینی در توسعه گردشگری شهر اردکان، استراتژی هفتم یعنی «هدایت گرایش مردم به گذران اوقات فراغت در بافت‌های تاریخی با تبلیغات و معرفی عناصر و جاذبه های بافت» می تواند بیشترین نقش بازآفرینی در این بافت ها را داشته باشد. این گرایش می تواند با ایجاد کاربری هایی برای مقاصد خرید، آموزش، تفریح و سرگرمی و یا اهداف دیگر عملی شده و سایر عناصر تاریخی نیز در کنار چنین عواملی مورد توجه قرار گیرد. همچنین از لحاظ کیفیت اقدامات بازآفرینی در راستای توسعه گردشگری بر اساس روش تحلیل فضایی و مدل swot مشخص شد که محله چرخاب و بخش هایی از جنوب محله بازار نو دارای بیشترین پراکندگی کاربری های مخروبه و بایر است و ضرورت دارد توجه بیشتری به این بخش ها شود.