تبیین نقش مدیریّت محلّه ای بر پایداری اجتماعی شهر تهران از طریق سرمایه های اجتماعی ارتباط دهنده شهری

برنامه ریزان شهری در سال های اخیر با رویکردی مبتنی بر مدیریّت محلّه ای و به کارگیری سرمایه های اجتماعی ارتباطدهنده، سعی در حل مسائل شهری و ارتقا پایدارای اجتماعی در شهر کرده اند. هدف مقاله حاضر ارایۀ مدل مناسب مدیریّت محلّه ای به منظور پایدارای اجتماعی شهر تهران، با تاکید بر سرمایۀ اجتماعی ارتباط دهنده است. این مقاله بر پایۀ مطالعات توصیفی تحلیلی پس از گردآوری داده ها و اطلاعات با استفاده از ابزار پرسشنامه استاندارد و محقق ساخته به صورت پیمایشی انجام گرفته است. جمعیّت آماری شامل تمامی شهروندان مناطق 1، 5، 8، 11 و 17 شهر تهران است که از آن 384 نفر به روش نمونه گیری خوشه ای دو مرحله ای انتخاب شدند. آلفای کرنباخ محاسبه شده برابر با 0.945 به دست آمد که نشان می دهد همبستگی کافی بین گویه های پرسشنامه با متغیّرشان وجود دارد. نتایج به دست آمده بیانگر تاثیر معنادار مدیریّت محلّه ای بر سرمایۀ اجتماعی ارتباط دهنده می باشد. این تاثیر به میزان 0.402 است. هم چنین حضور متغیّر میانجی، مدیریّت محلّه ای با سرمایۀ اجتماعی و رابطه سرمایۀ اجتماعی با متغیّر پایدارای اجتماعی شهر تهران با 95% اطمینان معنادار بوده است. در مجموع نتایج به دست آمده، نشان می دهد که اگر مسئولان برنامه ریز محلّی شهر تهران بتوانند با افزایش میزان اعتماد از طریق مطلوبیّت عملکرد، تعّهد به وظایف و در نهایت کسب پذیرش مردمی به کشف شبکه های غیررسمی سرمایه های اجتماعی ارتباط دهنده نائل شوند، این نوع از سرمایه ها، به گسترش روابط عمودی بین مدیریّت محلّه ای و سطوح بالاتر تبدیل شده و پیوندهای درونی در محلّه، حس تعلّق و مشارکت افزایش خواهد یافت. این نوع از سرمایه ها از طریق ارتقا، سطح آگاهی، اعتماد و پیوندهای درونی تقویت شده و به ایجاد انجمن های توسعۀ محلّی که یکی از عوامل اصلی و بنیادی تحقّق پایدارای اجتماعی شهر است، می انجامد.