مقایسه روش‏های تحلیل عاملی تاییدی (CFA) و نسبت درستنمایی مبتنی بر مدل پرسش-پاسخ(IRT) در ردگیری کنش افتراقی سوالات آزمون‏های سرنوشت ساز

زمینه:اگر چه روش‏های متعددی جهت شناسایی سوالات سودار معرفی شده است، اما تحقیقات اندکی به صورت تجربی قدرت و کارایی هر یک این روش‏ها را مورد بررسی قرار داده است. هدف: هدف از تحقیق حاضر مقایسه آزمون نسبت درستنمایی مبتنی بر مدل پرسش-پاسخ (irt) و روش تحلیل عاملی تاییدی(cfa) در شناسایی کنش افتراقی سوالاتِ آزمون‏های سرنوشت ساز بود. روش: برای پاسخگویی به سوالات تحقیق از روش مطالعات شبیه‏سازی مونت کارلو استفاده شد. داده‏های مورد نیاز با استفاده از نرم افزار وین جن2 در قالب 100 آزمون 30 سوالی که با مدل دو پارامتری برازش داشتند، شبیه‏سازی شد. توزیع دشواری و قدرت تمیز سوالات همه آزمون‏ها، نرمال بود. اما آزمون‏ها از حیث نوع dif، میزان dif و همچنین پارامترهای سوال با هم متفاوت بودند.همچنین برای هر آزمون، پاسخهای 1000 آزمودنی با توزیع توانایی(?) نرمال شبیه‏سازی شد. از روش‏های برآورد بیشینه درستنمایی حاشیه ای و روش برآورد حداقل مربعات وزنی برای تعیین نوع و میزان dif استفاده شد. یافته‌ها:تجزیه و تحلیل داده‌ها در تکرارهای متوالی نشان داد که روش‏های مبتنی بر irt در شناسایی dif نسبت به روش‏های cfa برتری دارند. این برتری در تمامی شرایط dif (کم، متوسط و زیاد) مشاهده شد. با این همه، تفاوت دو روش در حجمهای نمونه 1000 نفری، جزیی و قابل اغماض است. همچنین میان دو روش از نظر شناسایی نوع dif تفاوتی دیده نشد. بحث و نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر با نتایج مید و لوتنچلاجر(2006 و 2004) همخوانی دارد، اما برخلاف نتایج فلاورز و همکاران(2002) است. سرانجام در صورت محدودیت در استفاده از یک روش تشخیص dif، آزمون نسبت درستنمایی مبتنی بر مدل پرسش- پاسخ توصیه شود.