مشخصه‌های روان‌سنجی مقیاس واکنش‌پذیری نسبت به استرس ادراک شده

پژوهش حاضر با هدف آزمون روان‌سنجی مقیاس واکنش‌پذیری نسبت به استرس ادراک شده (psrs؛ شولتز، ییم، زوکالا، جانسن و شولتز، 2011) در بین گروهی از دانشجویان ایرانی انجام شد. در مطالعه همبستگی حاضر 324 دانشجوی کارشناسی (130 پسر و 194 دختر) به psrs و مقیاس سازگاری هیجانی (eam؛ رابیو، آگادا، هانتنگاس و هرناندز، 2007) پاسخ دادند. به منظور تعیین روایی عاملی psrs از روش‌ آماری تحلیل عاملی تاییدی و به منظور بررسی همسانی درونی psrs از ضرایب آلفای کرونباخ استفاده شد. همچنین، به منظور مطالعه روایی سازه psrs، ضریب همبستگی بین زیرمقیاس‌های واکنش‌پذیری نسبت به استرس ادراک شده با سازگاری هیجانی گزارش شد. نتایج تحلیل عاملی تاییدی psrs نشان داد که در نمونه دانشجویان ایرانی ساختار چندبعدی psrs شامل پنج زیرمقیاس واکنش‌پذیری طولانی، واکنش‌پذیری نسبت به اضافه بار کاری، واکنش‌پذیری نسبت به تعارض‌های اجتماعی، واکنش‌پذیری نسبت به ناکامی و واکنش‌پذیری نسبت به ارزشیابی اجتماعی، با داده‌ها برازش مطلوبی داشت. نتایج مربوط به همبستگی بین زیرمقیاس‌های واکنش‌پذیری نسبت به استرس ادراک شده با سازگاری هیجانی به طور تجربی از روایی سازه psrs حمایت کرد. مقادیر ضرایب همسانی درونی زیرمقیاس‌های psrs بین 0.75 تا 0.80 به دست آمد. در مجموع، نتایج مطالعه حاضر نشان داد که psrs برای سنجش مفهوم واکنش پذیری نسبت به استرس ادراک شده در دانشجویان ایرانی ابزاری روا و پایا است.