بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر بهبود اختلال افسردگی اساسی عود کننده

هدف: نظریه طرحواره برای بیماران با مشکلات روان‏شناختی مزمن که موفقیت قابل توجهی در درمان شناختی به دست نمی‏آوردند، رشد یافت. اگرچه این نظریه اغلب برای اختلالات شخصیت به کار می‏رود، اما می‏تواند برای اختلال افسردگی برنامه درمانی مناسبی باشد. بنابراین این پژوهش با این هدف آغاز شد که نشان دهد آیا طرحواره درمانی بر بهبود علایم افسردگی اساسی عودکننده موثر است یا خیر؟ روش: این پژوهش بر اساس طرح آزمایشی تک آزمودنی با روش خط پایه چندگانه بر روی 6 آزمودنی (30-20 سال) که دارای اختلال افسردگی اساسی بودند، انجام گرفت. داده‌ها به وسیله پرسشنامه‌های (1) افسردگی بک (2) طرحواره‌های یانگ (3) مصاحبه بالینی ساختار یافته برای اختلالات محورi درdsm-iv به دست آمد. با انجام مصاحبه بالینی و تشخیص اختلال افسردگی اساسی، طرحواره درمانی در 12 جلسه60 - 45 دقیقه‏ای (تقریباً هر هفته یک جلسه) اعمال شد. که پیش از مداخله، حین مداخله و پس از پایان مداخله آزمودنی‏ها پرسشنامه‏های پژوهش را تکمیل کردند. یافته‏ها: تحلیل داده ها اثر بخشی نسبی طرحواره درمانی را در کاهش علایم اختلال افسردگی اساسی عودکننده و اصلاح و بهبود طرحواره‏های ناکارآمد اولیه افراد افسرده نشان داد. نتیجه گیری: بنابراین با شناسایی طرحواره‏های افسرده ساز می‏توان آنها را هدف درمان قرار داد و با مداخلات درمانی متمرکز بر طرحواره موجب تغییر و اصلاح آنها شد.