تعیین میزان شیوع اختلال اضطراب منتشر در میان دانش آموزان پایه پنجم و بررسی اثربخشی دو روش خودگویی برونی و درونی در کاهش آن

اختلال اضطراب منتشر از اختلالات مهم در میان کودکان و نوجوانان است. این پژوهش یا هدف تعیین میران شیوع اختلاف اضطراب منتشر در میان دانش آموزان پایه پنجم و همچنین بررسی اثر بخشی دو روش خودگویی برونی و درونی در کاهش آن انجام شد. لذا برای بررسی میزان شیوع آن در میان دانش آموزان پایه پنجم 200 نفر (1000 دختر و 1000 پسر) از این دانش آموزان انتخاب شدند و به آزمون خودسنجی سرند اضطراب کودکان (scared) و اختلالات هیجانی مرتبط با آن پاسخ دادند. نتایج نشان داد که شیوع این اختلال در میان دختران 08/11 و در میان پسران 4/9 درصد است و میان دو جنس از نظر شیوع تفاوت معنی داری وجود دارد(p < 0/04). به منظور بررسی اثربخشی دو روش خودگویی درونی و برونی در کاهش این اختلال تعداد 96 نفر از ازمودنی های دارای اختلال اضطراب منتشر به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب و در سه گروه خودگویی برونی، درونی و گروه گواه قرار داده شدند. سپس با استفاده از دو روش خودگویی درونی و برونی هر کدام هشت جلسه و در هر جلسه به مدت یک ساعت آموزش دیدند. برای تجزیه و تحلیل فرضیه های پژوهش از آزمون t مستقل، تحلیل واریانس یک طرفه، آزمون توکی و تحلیل واریانس دو عاملی استفاده شد. نتایج نشان داد که روش خودگویی بیرونی به طور معنی دار بیشتر از روش خودگویی درونی در کاهش اضطراب موثر است (p < 0/05) و در هر دو روش در مقایسه با گروه گواه اثربخشی بهتری داشتند(p < 0/05). در میان دو جنس و اثر متقابل گروه‏ها و جنسیت تفاوت معنی دار به دست نیامد.