اثربخشی آموزش گروهی مادران طلاق با رویکرد تلفیقی در شهر اصفهان بر سازگاری آنان

هدف از اجرای این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش گروهی مادران طلاق (با رویکرد تلفیقی) در شهر اصفهان بر سازگاری آنان بود. این پژوهش به شیوه‌ی نیمه‌تجربی با طرح تحقیق پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه اجرا گردید. جامعه آماری شامل کلیه‌ی زنان مطلقه تحت پوشش سازمان بهزیستی شهر اصفهان در سال 1389 بود. به منظور اجرای طرح پژوهشی، ابتدا از بین مراکز هشت گانه خدمات اجتماعی بهزیستی، یک مرکز به صورت تصادفی انتخاب و از بین زنان مطلقه خودسرپرست 20 نفر نمونه‌ی در دسترس و داوطلب انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. پس از انجام نمونه‌گیری، یک جلسه پیش‌آزمون برای هر دو گروه آزمایشی و گواه تشکیل گردید که در طی آن از مادران درخواست شد تا به فرم جمعیت‌شناختی و پرسشنامه‌ سازگاری پس از طلاق فیشر (fdas) پاسخ دهند. پس از آن 8 جلسه آموزش (1ساعت و نیم، دو بار در هفته) به شیوه‌ی رویکرد تلفیقی به مادران گروه آزمایشی آموزش داده شد. در پایان دوره‌‌ی آموزشی، پرسشنامه‌ مذکور به عنوان پس‌آزمون در دو گروه آزمایش و کنترل اجرا گردید. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از روش آماری تحلیل کواریانس انجام پذیرفت. نتایج به دست آمده از این پژوهش نشان داد که آموزش گروهی مادران طلاق با رویکرد تلفیقی در گروه آزمایش در مرحله پس‌آزمون بر سازگاری مادران و زیرمقیاس‌های آن شامل(احساس خودارزشی، رها شدن، خشم نسبت به همسر قبلی، سوگ، صمیمیت اجتماعی، خودارزشی اجتماعی) به صورت معناداری اثرگذار بوده است.