ارزیابی رشد سویا (Glycine max L.) در واکنش به قارچ‌های افزاینده رشد گیاه در شرایط اقلیمی مازندران

نظر به اهمیت و نقش طبیعی میکروارگانیسم‌ها در حاصل‌خیزی خاک در سیستم‌های کشت کم‌نهاده در مقایسه با کشاورزی متداول، آزمایشی در مزرعه آموزشی پژوهشی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری در دو سال زراعی 1390 و 1391 به صورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. عوامل مورد بررسی تلقیح با انواع قارچ‌های افزاینده رشد در شش سطح شامل: 1) شاهد (بدون تلقیح) 2) تلقیح با تریکودرما‌هارزیانوم (th)1 ، 3) تلقیح با میکوریزا گونه گلوموس اینترارادایسس (gi)2 ، 4) تلقیح با میکوریزا گونه گلوموس موسه‌آ (gm)3 ، 5) تلقیح دوگانه th+gm 6) تلقیح دوگانه th +gi و مقادیر مختلف کود سوپرفسفات‌تریپل در سه سطح (صفر، 70 و 140 کیلوگرم در هکتار) بر گیاه سویا (glycine max l.) (رقم جی‌کی) بودند. بر اساس نتایج تجزیه مرکب داه‌ها محتوی کلروفیل (عدد spad) در تلقیح تریکودرما و میکوریزا گونه گلوموس‌موسه‌آ با کاربرد میزان متداول فسفر و فسفر کاهش یافته به ترتیب حدود 16 و 17 درصد نسبت به تیمار شاهد افزایش داشت. کاربرد این قارچ‌ها در تیمار مصرف متداول فسفر و فسفر کاهش یافته نسبت به حذف فسفر از نظر میزان کلروفیل a نیز برتری داشته است. تیمار فسفر کاهش یافته همراه با تلقیح دو‌گانه تریکودرما و میکوریزا نسبت به تیمار مصرف متداول فسفر تاثیر معنی‌داری در وزن خشک گیاه و میزان کلروفیل a نداشتند. در این بررسی، میزان اثربخشی این قارچ‌ها بر رشد سویا در تیمار فسفر کاهش یافته (70 کیلوگرم در هکتار) در مقایسه با حذف کود فسفره و عدم کارآیی مناسب آن‌ها در مصرف متداول فسفر کاملاً مشهود بود