عرف خاص قرآنی و معناشناسی مفردات مطالعات تطبیقی : واژه نشوز

به اجماع لغویان اصل معنایی در «نَشَزَ» عبارت است از «مکان مرتفع از زمین». با توجه به همین اصل معنایی، جمهور مفسران و فقها نشوز زن و مرد را «امتناع زن و مرد (بلندی طلبی) از انجام وظایف الزامی و واجب» تعریف کرده اند؛ البته در حد و مرز آن اختلاف کرده، بدین صورت که برخی آن را تمکین نکردن به معنای خاص (در خصوص مساله جنسی) دانسته اند و برخی به معنای عام آن (اطاعت نکردن و نافرمانی). با توجه به اینکه قرآن همچون هر علم دیگر، دارای عرف خاص خود بوده و در گزینش لغات دقتهای معنایی خاص خود را لحاظ کرده است، اگر با توجه به این مبنا کاربرد قرآنی ریشه «نَشَرَ» بررسی شود، این احتمال تقویت می شود که شاید اصل معنایی این ریشه در قرآن «جمع شدن» (شدت الصاق و چسبندگی) باشد، نه «ارتفاع و بلندی». بنابراین در مورد مرد و زن تحت عنوان «رغبت بسیار به جماع و همبستری» تبیین می شود. همچنین روایاتی نیز در تایید این تلقی وجود دارد