بررسی مولفه های نوستالژی در مقامات بدیع الزمان همدانی و حریری

نوستالژی عبارت است از دلتنگی به سبب دوری از وطن یا دلتنگی حاصل از یادآوری گذشته‌های خوشایند و درخشان. نوستالژی به ظاهر موضوعی جدید در ادبیات است، اما در واقع شوق بازگشت به وطن یکی از موضوعات اساسی در ادب عربی بود و از زمان های دور و عصر جاهلی، شاعران خاطرات خوب، معشوق، قبیله و خرابه های منزل یار را با حسرت یاد می‌کردند. این نوع ادبی در ادبیات دوره اموی و عباسی نیز رواج بیشتری یافت. مقامات بدیع الزمان و مقامات حریری از نمونه متون عصر عباسی هستند که در آنها مایه‌های نوستالژیک به چشم می‌خورد. ما در این پژوهش تلاش نمودیم تا به بررسی مولفه‌های ‌نوستالژی در مقامات بدیع الزمان و حریری بپردازیم. پژوهش مورد نظر در این دو کتاب که از متون نثری قدیم ادب عربی محسوب می‌شوند می‌تواند به نوعی، اثبات وجود مولفههای نوستالژی در متون قدیم و بخصوص نثر باشد. در این دو اثر مولفه‌های "حسرت ایام گذشته، دوری از وطن، ارزشهای از دست رفته" و همچنین ضدنوستالژی، مشاهده می‌شود. نیز می‌توان اذعان کرد که نوعی نوستالژی به نام "نوستالژی دروغین" در این مقامات وجود دارد که به نوعی، بیانگر استفاده‌ی ابزاری از این مولفه‌ها به عنوان یکی از شگردهای تکدی‌گری در آن زمان می‌باشد.