تبیین تطور معنایی اصطلاحات قرائت و قاری با روش مطالعۀ تاریخی زمره‌‌شناسی

یکی از ضرورت‌های مطالعات تاریخ قرآن، مفهوم‌شناسی دقیق دو اصطلاح قرائت و قاری است. برخی قرائن نشان‌گرِ تطورِ معنایی مهمی در مفهوم این دو اصطلاح در طول سده‌های نخست است. تطور معنایی این اصطلاح با روش مطالعۀ زمر‌ه‌شناسی، قابلیت تبیین علمی به روشی اطمینان‌آور دارد. روش مطالعۀ زمره‌شناسی می‌تواند وقوع این تطور معنایی را تایید و دلایل آن را تبیین نماید. در مطالعۀ تاریخی جامعۀ قاریان در سده‌های نخست، تحول و تغییر محسوس در ویژگی‌ها و اوصاف جامعه قاریان دیده می‌شود. ویژگی‌های مانند: فقاهت، وثاقت، ادبیات، نظامی‌گری، خوانندگی. یعنی قاریان در سدۀ نخست، همان فقها بودند ولی در سده‌های بعد به تدریج تبدیل به افرادی شدند که میانه‌ای با فقه و تقوا نداشتند و امتیازشان در ادبیات و خوانندگی بود.

explaining semantic evolution of terms qarāʾat and qārī by method of historical study of taxonomy

the precise conceptualization of the two terms qarā’at (reading/recitation) and qārī (reader/reciter) is among the necessities of the historical study of the quran. some signs show an important semantic evolution in the concept of these two terms during the first centuries. the semantic evolution of this term through the taxonomic method can be scientifically explained reassuringly. the taxonomic study can confirm the occurrence of this semantic development and explain its reasons. in the historical study of the qārīs community in the first centuries, a noticeable transformation and change can be seen in the features and characteristics of their community, including jurisprudence, trustworthiness, literature, militarism, and singing. that is, the qārīs in the first century were the same jurists, but in the following centuries, they gradually became people who had no connection with jurisprudence and piety, and their privilege was in literature and singing.