واکاوی نسبت حقیقت و معنا در قرآن در نظر علامه طباطبایی (ره)

تنزیل قرآن از منبع حقیقتی است که مصحف شریف و ظاهر قرآن صورت نازلۀ آن بوده و در تناظر با عالم تکوین است. از طرفی قواعد زبان شناسی و وجود شناسی خاص قرآن؛ بین الفاظ، معانی و حقایق آن ارتباط برقرار نموده و تناسب هستی و قرآن را با یکدیگر نمایش می دهد. وصول به این تناسب، چیستی تاویل را روشن، مانع از ورود اغیار به تعریف تاویل شده و استفاده از قرآن را روش مند و تفسیر به رای را طرد می‌کند. در این مقاله که به روش توصیفی تحلیلی مدون شده، به دنبال دستیابی به نسبت الفاظ، معانی و حقیقت قرآن در نظر علامه طباطبایی برآمده؛ که حجیت ظواهر، اهمیت حقایق قرآنی و ارتباط وجودی ظاهر و باطن، نتایج حاصله از این بحث می‌باشد.

Analysis of the Relation between Truth and Meaning in the Qur’an from the View of Allameh Tabataba’i

The descent of the Qur’an is from a true source in which the Holy Qur’an and its appearance are its revealed form in correspondence with the formation world. On the other, the specific linguistic and ontological rules of the Qur’an make a connection between words, their meanings and truths, and show the relevance of existence and the Qur’an to each other. This relevance clarifies the nature of the interpretation, prevents others of entering the definition of interpretation, makes the use of the Qur’an as methodical and rejects the interpretation based on personal opinion. Based on the descriptiveanalytical method, this article seeks to achieve the relevance of the Qur’anic words, meanings and truth from the view of Allameh Tabataba’i. The authority of appearances, the importance of Qur’anic truths and the existential connection between the outward and the inward are among the results.