رهیافتی بر تشخیص احادیث زمانمند و غیرزمانمند

در میان دانش های حدیثی، «فقه الحدیث» از جایگاه رفیعی برخوردار است. بر این پایه، دانشیان حدیث با کاربست قواعد  فهم حدیث، تلاش کرده اند تا حدیث، روشمندانه فهم گردد. از سوی دیگر همواره فهم حدیث دچار آسیب هایی گشته است. «تعمیم‌گرایی» یا تسری دادن آموزه حدیثی درباره فرد، گروه، زمان و مکان خاصی  به افراد، گروه‌ها، زمان ها و مکان های دیگر از آسیب هایی است که گاه فهم مقصود اصلی گوینده را تهدید می کند. این نوشتار درصدد راه های تشخیص گزاره های حدیثی «تعمیم ناپذیر» از گزاره های حدیثی «تعمیم پذیر» و بررسی زمینه های پدیداری «تعمیم‌گرایی» است. با توجه به شان صدور، تصریح معصوم، بی تاثیری رفتاری در زمانی دیگر، نبودن مصداق در شرایط امروزی، متکلم بودن پیامبر و امام و توجه به مَصَبِّ حدیث می توان به تفکیک میان گزاره های حدیثی تعمیم پذیر از تعمیم ناپذیر اقدام کرد.

An Approach to Distinguishing Temporal and NonTemporal Hadiths

Among the hadith sciences, Fiqh alHadith (Comprehending Hadith) ranks a high position. Accordingly, hadith scholars strived to understand hadith in a methodical way by applying the rules of understanding. On the other, it has been always affected by some problems. “Generalization” or conveying a hadith concept on a determined person, group, time and place to other people, groups, times and places is a problem that sometimes threatens the main purpose of the speaker’s statement. This article seeks to introduce ways of distinguishing the ungeneralizable hadith propositions from generalizable ones. It also will examine the causes of generalizability. Considering the cause of issuing hadiths, the Infallibles’ emphases, the ineffectiveness of behavior in another time, the lack of examples in today’s conditions, the Prophet and the Imam as speakers, and the addressee of hadiths, one can distinguish between generalizable and ungeneralizable hadith propositions.