تحقیق در ضبط حکمت 252 نهج‌البلاغه: «و الامامه نظاماً للامه»

در حکمت 252 نهج البلاغه آنجا که امیرالمومنین علی)ع( از فلسفۀ شرایع و احکام و سخن می گوید، عبارت » فرض الله الایمان تطهیرا من الشرک « حکمت آنها با مطلع آمده است که بر اهمیت مسئلۀ امامت در رهبری امت دلالت دارد. » الامامة نظاماً للامة « ثبت شده » الامانة نظاما للامة « اما در برخی نسخه های متاخر، این عبارت به صورت است که به اهمیت امانتداری در حفظ نظام امت اشاره دارد. از سوی دیگر متاسفانه درسال های اخیر تحریف هایی از ناحیۀ برخی از ناشران و مصحّحان در شروح نهج البلاغه بهعمل آمده است، بهطوریکه متن نهج البلاغۀ درج شده در ابتدای شروحی مثل ابن ابی الحدید و ابن میثم با متن شرح شده، توسط شارح مطابقت ندارد که از آن جمله در این مقاله با استناد به نسخه های کهن و شروح .» الامامة نظاماً للامة « است: عبارت معتبر نهج البلاغه و نیز سیاق عبارت و روایات قریب المضمون دیگر اثبات شده است صحیح است. امامت است که رکن اساسی در نظام امت را دارا » الامامة « که ضبط و بی گمان تمایلات کلامی برخی از » امانت « می باشد و بر آن تاکید شده است نه موثر بوده » الامانة « شارحان همچون محمد عبده و صبحی صالح در برگزیدن ضبط است.

Investigating the Exact Form of the Wisdom 252 of Nahj alBalāghah: “WalImāmatu Niẓāman lil’Ummah”

Uri Rubin, the professor emeritus of Tel Aviv University, has published numerous books and articles on the early Islamic period with a focus on the Holy Quran, its interpretation, and prophetic biography and hadiths, of which is his paper “The Shrouded Messenger (On the Interpretation of alMuzzammil and alMuddaththir”, in EQ. In this writing, Rubin classifies the interpretations on the titles “alMuzzammil” and “alMudaththir” as three categories: first, the “Neutral Explanations” that explain the semantic meanings of the terms without mentioning the reason for using them; second, “the Commendation Explanations” that the terms have been considered as praiseworthy and respectable for the holy prophet; third, “the Reproachful Explanations” that indicate the ignorance or inability of the holy prophet while performing his responsibilities and regard the shrouded mode as a reflection of preIslamic priests. The latter indicate to the holy prophet’s inaction, isolation, and lack of interest to face with the obstacles against his prophetic responsibilities. Making a critique on three aspects of content, source, and method, the present research investigates Rubin’s viewpoints and evidences. In addition, regarding facts of the Islamic history and the explanation of the meaning of the terms and the hadith of “’ana alnadhīr al‘uryān”, it is proved that his claims originate from the fact that he has referred to the sources in a onedimensional manner, without validating them, and putting forward his own personal views instead of Muslim scholars’ interpretations.