میانی اندیشیِ صدرایی در هستی شناسی، متّکی بر وجود منبسط

فلاسفۀ مسلمان به منظور تبیین نحوۀ ارتباط میان مراتب هستی، اموری را به مثابۀ میانی ها مطرح ساخته اند. در فلسفۀ ملاصدرا، وجود منبسط، به عنوان صادر اول، میان هویت غیبیه و ماهیات قرار دارد. این وجود مجرای مبانی هستی شناختیِ اصالت، وحدت و تشکیک در وجود است. بنابراین هستی شناسیِ مبتنی بر نقش میانی این وجود، ظهور مبسوطی است از میانی اندیشیِ صدرایی. بر اساس این ساختار میانی‌اندیشانه، امکان بی نهایت امور میانی وجود دارد که اگرچه نام و تعیّن آن ها ناشناخته است ولیکن وجود آن ها انکار ناپذیر است. وجود منبسط وجود واحدی است که در عین حال شامل مراتب بی نهایت است و همیشه مرتبه ای میانی، میان دو مرتبۀ هستی شناختی از این وجود، قابل فرض است. بنابراین همۀ هویاتی که فلاسفۀ پیشین به عنوان میانی ها بدان اشاره کرده بودند، می تواند به عنوان مراتب این وجود واحد تبیین شود. ثمرۀ چنین تبیینی را در حل مسائلی نظیر وحدت و کثرت فعل خداوند، حقیقت علم و جایگاه کلام و صورت نوعیه می توان مشاهده کرد.