بررسی فقهی تنبیه بدنی زوجه

واژه «ضرب» دارای معانی حقیقی و مجازی است. در قرآن و روایات و به تبع آن در متون فقهی، مسیله «ضرب زوجه» به‌عنوان یکی از ابزارهای تنبیه زن ناشزه که وظایف شرعی و عرفی خود را انجام نمی‌دهد، مطرح شده است. سوال آنست که آیا از معنای حقیقی «ضرب» به‌معنای «زدن و تنبیه بدنی» که نظر مشهور فقهاست، استفاده کنیم یا از یکی از معانی مجازی آن یعنی «اعراض»؟ بر اساس روش اجتهادی، بیان ادله احکام، کتب لغت، اقوال و ادله فقها به تفصیل و ارایه قراین و شواهد فراوان، مراد از «ضرب» در آیه «واضربوهنَّ» (نسا : 34) همان معنای حقیقی آن یعنی «تنبیه بدنی» است و شبهات واردشده بر لوازم این نظریه که سبب قایل شدن به معنای مجازی «اعراض» از طرف برخی از محققان شده است، برطرف می‌شود. مرحله نهایی بودن استفاده از این ابزار، اقرار روانشناسان به کارآمدی آن در برخی موارد، عدم وجوب فقهی ضرب (تنبیه بدنی) از طرف شوهر و حتی استحباب عفو و گذشت او و همچنین جواز استفاده از سایر ابزارهای عقلایی توصیه‌شده از طرف روانشناسان و جامعه‌شناسان، همگی نشان‌دهنده آنست که شارع مقدس به همه امور در تجویز ابزار «ضرب» به‌ معنای حقیقی آن احاطه داشته است و به برداشت خلاف مشهور در این باب نیازی نیست.