نسبیت فهم فقهی قرآن و سنت

اساس فهم فقهی از کتاب و احادیث، ظواهر آن دو را تشکیل می دهد. بسیاری از مباحث دانش اصول فقه برای فهم این لایه از متن سامان یافته و دانشمندان این علم اختلاف هایی از جمله در فهم ظواهر با هم دارند. این اختلاف ها هرگز موجب نسبیت مطلق فهم فقهی قرآن و سنت نیست و علی رغم برخی ادعاها موجب بشری شدن فهم دین به وسیله فقها نیز نمی شود. در این مقاله پس از بررسی معانی مختلف نسبیت و ارائه دلایل نسبیت اعتدالی و مقید فهم فقهی متن، نسبیت مطلق ابطال شده و به برخی از خلط ها در این ساحت اشاره شده است. برای اثبات نسبیت جزئی فهم ظاهر، بیشتر به علل اختلاف فقها در شناخت ظاهر قران و احادیث پرداخته شده است.

نسبیت فهم فقهی قرآن و سنت

Relativity of jurisprudential understanding of the Qur’an and tradition is what forms their external meanings. Many of the discourses on the principles of jurisprudence are organized to understand this layer of text and scholars of this field have numerous disagreements and finally they have differed in understanding the external meanings. These differences do not lead to absolute relativism of religious understanding of the Qur’an and traditions and despite some claims they do not cause the human understanding of religion by jurists. In judgment of this realm lots of inaccuracies have taken place. In this paper after studying the different meanings of relativity and presenting reasons for moderate relativity of understanding of religious binding text, the absolute relativity has been refuted and some confusion in this field has been pointed out. In order to prove minor relativity of understanding external meanings, mostly the reasons of disagreement among jurists in understanding the appearance of the Qur’an and traditions has been dealt with.