ارزیابی و سنجش چگونگی پایداری گردشگری در بهشت گمشده بوان ممسنی با استفاده از مدل رد پای اکولوژیک

از میان روی کردهای مختلف گردشگری، گردشگری روستایی در قرن 21 از اهمیت ویژه ای برخوردار است . روستاها بنا بر ماهیت شان متناسب با بافت درونی در زمینه شیوه زندگی مادی و معنوی خود می‌باشند.چنین بافت یا سازمانی بالطبع اثرات و پیامدهای خویش را دارد و در سیمای جغرافیای در ابعاد مختلف سکونت‌گاه‌ها ، مزارع، کشت‌زارها، و مناظر طبیعی پدیدهای گردشگری و طبیعت‌گردی خاصی به روستاها می‌بخشد که مرفولوژی و چشم‌اندازهای فرهنگی، گردشگری روستاها را تشکیل می‌دهد و با توجه پدیده گردشگری جهان پیشرفته از آن به عنوان یک منبع درآمد با آلودگی زیست محیطی کم می‌نگرد و برای مردم کشورهای خود جهت گذران اوقات فراغت برنامه‌ریزی می‌کنند .گردشگری از نظر فرهنگی یکی از ابزارهایی است که تعامل بین ملت‌ها واقوام گوناگون را بر عهده دارد ودر این بین گردشگری روستایی با توجه به طبیعت زیبا مورد توجه برنامه‌ریزان دنیا است در دنیای کنونی روستا در بعضی از کشورها به عنوان مکانی برای دیداری موقتی و در بعضی از کشورها به عنوان مقصد اصلی در زمان تعطیلات انتخاب می‌گردد و کشورها می‌توانند با برنامه ریزی مناسب به توسعه گردشگری داخلی وخارجی بهره فراوان ببرند .در سال‌های اخیر یکی از روش‌هایی که جهت سنجش میزان پایداری و از طرفی برآورد میزان تقاضا مورد استفاده قرار گرفته مدل ردپای اکولوژیک می‌باشد .این پژوهش به برنامه‌ریزی آینده گردشگری روستایی واز طرفی اصلاح الودگی مصرفی گردشگران پرداخته و با توجه به این روش سعی شده است میزان تقاضا برای منابع ومقایسه میان امکانات وتقاضا تعادلی ایجاد شود. در این راستا دهستان بوان از شهرستان نورآباد ممسنی را به عنوان مطالعه موردی انتخاب نموده و روش مذکور در آن دهستان مورد ارزیابی قرار گرفته است . نتایج پژوهش حاکی از پایداری گردشگری در منطقه مورد مطالعه می باشد .