سنجش کیفیت اجتماعی زندگی نواحی روستایی با معیار فاصله از مرکز شهر با استفاده از مدلTEV، تکنیک‌بردار ویژه (نمونه موردی: روستاهای چهار قلعه ی شهرستان بهشهر)

بهبود کیفیت زندگی در نواحی روستایی یکی از فرایندهای اساسی است که امروزه بیشتر مورد توجه برنامه ریزان قرار گرفته است. این مفهوم زمانی محقق می شود که دولت ها بتوانند فرایندهای اقتصادی، اجتماعی و محیطی را در سطح روستاها یکپارچه و هماهنگ سازند. درگذشته بهبود کیفیت زندگی در مناطق روستایی با هدف تعیین تحولات اقتصادی همراه بوده است، اما امروزه با توجه به تغییرات ناشی از جهانی شدن، این شیوه جای خود را در عرصه تحولات ساختاری، اجتماعی و کارکردی روستاها جستجو می کند. هدف پژوهش حاضر بررسی کیفیت زندگی ساکنان روستایی از بعد اجتماعی با معیار فاصله از مرکز شهر می باشد. محدوده مورد مطالعه، 10 روستا از روستاهای چهار قلعه عبدالملکی شهرستان بهشهر و روش تحقیق به صورت پیمایشی و توصیفی- تحلیلی است که روش گردآوری اطلاعات نیز به صورت کتابخانه ای و میدانی از طریق پرسشنامه در قالب طیف لیکرت طراحی شده و سیوال تحقیق از طریق نرم افزار(spss) مورد تحلیل قرار گرفته است. با توجه به نتایج تحقیق و مقدارsig به دست آمده از متغیرها که پایین تر از سطح آلفا/05 بوده، می توان استنباط کرد که رابطه معناداری بین کیفیت زندگی ساکنان روستاهای چهار قلعه شهرستان بهشهر از بعد اجتماعی وجود دارد و بیشترین تاثیر آن در روستاهای زینوند، مهدی آباد، للمرز، یعقوب لنگه و امیرآباد مشاهده شده است.