تحلیلی بر روند تغییرات نابرابری‌های ناحیه‌‌ای و سطوح توسعه با استفاده از تکنیک‌های برنامه‌ریزی و تعیین سطوح توسعه‌یافتگی شهرستان‌ها‌ی استان اردبیل(1385-1365)

نابرابری فضایی یا نابرابری منطقه‌ای نوعی از نابرابری است که از پیامدهای منفی ویژه‌ای برخوردار است. چنین نابرابری ‌بهترین بهره‌گیری از فضا را از جامعه گرفته و سبب گرد آمدن جغرافیایی عدم برخورداری شده و تخصیص مناسب و برنامه‌ریزی شده منابع را در فضا ناممکن ساخته و نقش فراوانی در مهاجرت‌های برنامه‌ریزی نشده دارد و در نهایت فرایند توسعه‌یافتگی متوازن را با مشکلاتی مواجه می‌سازد. هدف این تحقیق بررسی وضعیت شهرستان‌ها‌ی استان اردبیل از لحاظ وجود یا عدم وجود تعادل بین آن‌ها از بعد برخورداری از شاخص‌های توسعه، پی بردن به چگونگی عدم تعادل در صورت وجود بین شهرستان‌ها‌ و شناسایی مناطق برخوردار و محروم در استان و تعیین اولویت‌های برنامه‌ریزی در راستای کاهش فاصله بین شهرستان‌ها‌ و ایجاد تعادل‌های منطقه‌ای در استان بوده و بر این فرضیه استوار است که سطوح توسعه‌یافتگی بین شهرستان‌ها‌ی استان اردبیل از الگوی متوازنی برخوردار نبوده و عدم تعادل‌های ناحیه‌ای در استان وجود دارد. برای بررسی این موضوع با استفاده از آمار و اطلاعات موجود حاصل از نتایج تفصیلی سرشماری‌های عمومی نفوس و مسکن مربوط به سال‌های1365،1375و1385شهرستان‌ها‌ی استان اردبیل،40شاخص متعدد در زمینه‌های اقتصادی، فرهنگی، زیربنایی و بهداشتی-درمانی استخراج شده و با استفاده از تکنیک‌های تحلیل منطقه‌ای نظیر تاکسونومی عددی، ضریب تغییر ویلیامسون و ضریب آنتروپی، نابرابری‌های منطقه‌ای بین شهرستان‌ها‌ی استان بررسی گردید. نتیجه به دست آمده نشان داد شهرستان اردبیل طی مدت مورد مطالعه به دلیل مرکزیت اداری و سیاسی از لحاظ تمام شاخص‌های توسعه‌ای به کار رفته، موقعیت بهتری داشته است و برخوردارترین شهرستان بوده و شهرستان‌ها‌ی مغان و نیر محروم‌ترین شهرستان‌ها‌ی استان بوده‌اند و از مجموع نه شهرستان استان، شهرستان اردبیل از حد متوسط توسعه برخوردار بوده و شهرستان‌ها‌ی خلخال، پارس‌آباد، نمین، کوثر، مشکین‌شهر و بیله سوار شهرستاهای محروم و شهرستان‌ها‌ی نیر و مغان نیز شهرستان‌ها‌ی خیلی محروم بوده‌اند و برنامه‌ریزی در جهت کاهش عدم تعادل‌های منطقه‌ای در استان امری ضروری و اجتناب ناپذیر می‌باشد.