برنامه‌ریزی توسعه‌ی‌گردشگری روستایی با روش‌ماتریس ife وefe و مدل qspm (مطالعه موردی بخش شاهو – شهرستان روانسر)

امروزه، صنعت‌گردشگری یکی از پررونق ترین فعالیت های اقتصادی جهان است. این صنعت به عنوان فعالیتی اثرگذار بر تمامی ارکان توسعه بیش از گذشته نیازمند توجه است. گردشگری از عوامل مهم عمران نواحی و فعالیتی ارزآور و متعادل کننده است که موجب توسعه اقتصادی و اجتماعی در سطح منطقه می‌شود و توسعه آن بر پایه برنامه‌ریزی صحیح گردشگری همواره عامل موثری در بهبود کیفیت زندگی مردم بوده است. بخش شاهو با توجه به سابقه‌تاریخی سکونت و‌داشتن جاذبه‌های طبیعی و فرهنگی یکی از پایگاه‌های مهم گردشگری کشور محسوب می‌گردد. با توجه به کمبودهایی‌که در زمینه گردشگری در این بخش وجود دارد هدف پژوهش حاضر این است که با استفاده از روش swotو روش برنامه‌ریزی کمّی qspm ضمن شناسایی نقاط قوت و ضعف، فرصت‌ها و تهدیدات بهترین راهبرد را برای مقابله با تهدیدات و ضعف‌ها و بهره‌گیری از قوت‌ها و فرصت‌ها در زمینه گردشگری بخش شاهو ارائه دهد. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی است، که در آن داده‌ها و اطلاعات موردنیاز از طریق منابع کتابخانه‌ای و‌میدانی ( پرسشنامه) پیمایشی جمع آوری شده است. نتایج تحقیق نشان‌می‌دهد که‌استراتژی so3 مهمترین استراتژی منتخب برای اجرا در جهت توسعه گردشگری در بخش شاهو می‌باشد