paralinguistic cues and efl learners’ speaking fluency: a study of first-year undergraduate students of gonabad university

Paralinguistic features are indispensable and crucial aspects of communication without which any utterance would lose its identity. on the other hand, confusion in cross-cultural communication is most often assigned to paralinguistic features. despite the significant importance of paralinguistic clues in humans’ communication, only limited studies have tackled this issue. more specifically, despite the fact that paralinguistic features are culturally different, no study has investigated the possible relationship between these features and speaking performance of persian-speaking learners of english. hence, with this existing gap in the literature, in this study, we tried to scrutinize the impact of paralinguistic cues upon efl learners’ speaking fluency in the persian setting. to this objective, we recruited 40 first-year undergraduate female students of linguistics at the university of gonabad, utilizing non-random sampling method. their english proficiency level was determined as lower-intermediate via the administration of quick oxford placement test. in our pre-test post-test experimental research, we allocated a five-week span of instruction for the purpose of teaching paralinguistic clues to the experimental group to see whether it could have a significant positive impact upon their speaking performance. the instrument we utilized to evaluate speaking capability of our participants was researcher-made speaking test. the results of our study demonstrated that utilizing paralinguistic features boosted students’ speaking capability. on the light of our finding, it could be concluded that paralinguistic features could be employed for the first-year undergraduate students to enhance their communicative performance. future studies in diverse efl settings, could shed light on this conclusion.

نشانگان پیرازبانی و شیوایی کلامی یادگیرندگان انگلیسی به مثابه زبان خارجی: مطالعه موردی دانشجویان سال اول مقطع کارشناسی مجتمع آموزش عالی گناباد

ویژگی‌های پیرازبانی، در زمره جنبه‌های بنیادین و اجتناب‌ناپذیر ارتباطی قلمداد می‌شوند که فقدان آنها، منجر به از‌دست‌رفتن هویت هر پاره‌گفتار می‌شود. از سویی دیگر، آشفتگی نشات‌گرفته از ارتباط بینافرهنگی، اغلب، به ویژگی‌های پیرازبانی منتسب شده‌است. علیرغم اهمیت بارز نشانگان پیرازبانی در ارتباط بشری، تنها پژوهش‌های محدودی به بررسی این موضوع پرداخته‌اند. به صورت ویژه، با وجود اینکه، نشانگان پیرازبانی، از نظر فرهنگی، متفاوت می‌باشند، هنوز هیچ پژوهشی در ایران، به بررسی ارتباط بین این ویژگی‌ها و قابلیت ارتباطی یادگیرندگان زبان انگلیسی نپرداخته است. بنابراین، با توجه به خلا پژوهشی موجود، در این جستار، کوشیدیم تا تاثیر نشانگان پیرازبانی بر شیوایی گفتاری یادگیرندگان زبان انگلیسی را در بافت موقعیتی ایران، به محک آزمون گذاریم. بدین منظور، 40 دانشجوی دختر مقطع کارشناسی زبانشناسی مجتمع آموزش عالی گناباد، با بهره‌گیری از روش غیر‌تصادفی انتخاب شدند. سطح مهارت مکالمه آنها با استفاده از آزمون سریع آکسفورد، زیر متوسط، تعیین شد. در پژوهش تجربی پیش‌آزمون ‌پس‌آزمون، بازه زمانی پنج‌هفته‌ای، برای آموزش نشانگان پیرازبانی به گروه تجربی اختصاص داده شد، تا تاثیر این نشانگان، بر مهارت گفتاری دانشجویان مورد واکاوی قرار گیرد. ابزارسنجش مهارت مکالمه مشارکین پژوهش، آزمون مکالمه محقق‌ساخته بود. نتایج پژوهش ما، نشان داد که استفاده از ویژگی‌های پیرازبانی، منجر به بهبود مهارت ارتباطی دانشجویان می‌شود. بر پایه این یافته، می‌توان این-گونه نتیجه گرفت که می‌توان از ویژگی ‌های پیرازبانی برای دانشجویان سال اول مقطع کارشناسی، در جهت بهبود عملکرد گفتاری آنها استفاده نمود.پژوهش‌های آتی در بافت انگلیسی به مثابه زبان خارجی، می‌تواند تصویر روشن‌تری از نتیجه‌گیری مزبور فراروی ما قرار دهد.