an explication of vygotskian sociocultural theory as evidenced by ethomethodological findings

For centuries the speculations on man's mental functioning posed a great challenge for the scholars in various disciplines such as philosophy, psychology, sociocultural studies, education, ethnolinguistics, discourse analysis, literary criticism. researchers have been pondering over the ticklish question: is it the mind making the human society, or is it the society that shapes up the human mind? researchers not informed in vygotsky's contribution to the resolution of the issue, may still find the vicious circular question glaring in the face. but thanks to vygotsky's sociocultural theory (sct), the hazy horizon has cleared away and today we are convinced of the truth of vygotsky's claim that man's mental functioning is mediated by sociocultural artifacts (physical and psychological tools) which imbue us with the capacity the shape natural environment, and in so doing change the natural circumstances in which we live, and the capacity to organize and gain voluntary control over our biologically specified mental functioning. the pivotal concept in this outlook is that man, released from biological constraints, emerges as the master of his own destiny. it goes without saying that a conception as such invests the educationists, social reformers, statesmen with a grave responsibility regarding the necessity of providing appropriate conditions for individual's cognitive, ethical and social development. indeed, vygotsky's position on the genesis of man's higher mental functioning which is said to be hinging on the social, cultural, and historical variables provides a viable solution to the mind-society enigma. this said, we intend to submit some ethnomethodological evidence in support of vygotsky's claim regarding the genesis of man's higher mental conditioning.

شرح نظریه اجتماعیفرهنگی ویگوتسکی در پرتو یافته‌های روش‌شناسی قوم شناختی

قرن‌ها بود که دانشمندان علوم گوناگون مانند فلسفه، روان‌شناسی، مطالعات جامعه–فرهنگ‌شناختی، تعلیم و تربیت، زبان‌شناسی قوم‌شناختی، تحلیل گفتمان و نقد ادبی با چالش بزرگی در رابطه با کارکردهای مغز انسان درگیر بوده‌اند. پژوهشگران درباره پرسشی دشوار تأمل می‌کردند: آیا ذهن است که جامعه انسانی را می‌سازد، یا جامعه است که ذهن انسان را می‌سازد؟ آن عده از پژوهشگران که با مشرب فکری ویگوتسکی آشنا نیستند هنوز هم پاسخی به این پرسش نیافته‌اند. امّا امروزه به مدد نظریه جامعه–فرهنگ‌شناختی ویگوتسکی، افق به نظر روشن می‌رسد و همگان با قبول صحّت نظریه ویگوتسکی براین باورند که کارکردهای ذهن انسان با واسطه دستاوردهای فیزیکی و نمادین (روان‌شناختی) تحقّق می‌یابد و همین ابزار انسان را قادر می‌سازد که محیط طبیعی و شرایط زیستی را تغییر داده و از این گذار می‌تواند کارکردهای اولیه زیست‌شناختی ذهن خود را نظم بخشیده، آن‌ها را تحت کنترل خود قرار دهند. مفهوم بنیادین در این مفکّره این است که انسان رهاشده از قیود زیست‌شناختی، صاحب اختیار سرنوشت خود می‌شود. بدیهی است، چنین اندیشه‌ای مسؤولیت‌های خطیری را بر عهده سیاست‌مداران در جهت فراهم ساختن بستر مساعد برای رشد قوای دفاعی، اخلاقی و رشد اجتماعی خود قرار می‌دهد. درواقع، موضع فکری ویگوتسکی در رابطه با ایجاد کارکردهای عالی ذهن انسان که قائم بر متغیّرات، اجتماعی، فرهنگی و تاریخی می‌باشد، یافتن راه‌حل مناسبی برای معمای مثنویّت جسم و روان به‌شمار می‌رود. در این مقاله کوشش شده است در حمایت از دعوی ویگوتسکی مربوط به تشکیل کارکردهای عالی ذهن انسان با واسطه ابزار روان‌شناختی و فیزیکی‌ شواهدی چند از روش‌شناسیقوم‌شناختی ارائه دهیم.