the analysis of the discourse markers in the narratives elicited from persian-speaking children

Discourse markers (dms) are linguistic elements that index different relations and coherence between units of talk. most research on the development of these forms has focused on conversations rather than narratives. this article examines age and medium effects on use of various discourse markers in pre-school children. fifteen normal iranian monolingual children, male and female, participated in this study. they were divided into three age groups (4-5, 5-6, 6-7). two tests, story production and story re-production (retelling), based on two different story books were used to elicit the children's narratives. this study shows that the functions of dms within the oral narrative context follow neither from their usual meanings nor from their usual discourse functions in other contexts. these markers just help to continue the narrative procedure. narrative experts illustrate how dms initiate and conclude narrative action, how they guide listeners to follow their interruption and sequence of narrative elements. the results showed no specific difference on the kind of dm being used regarding the age of the participants; furthermore, in terms of the number of utterances and also dms, children overall behaved differently when they were asked to retell a story, comparing to the time when they were asked to produce a story.

تحلیل کاربرد نقش‌نماهای گفتمانی در داستانهای کودکان فارسی زبان

نقش‌نماهای گفتمانی عناصر زبانی هستند که نشانگر روابط متفاوت و پیوستگی میان واحدهای گفتاری می‌باشند. بیشتر پژوهشها درباره رشد این صورتهای زبانی، اغلب متمرکز بر مکالمات است تا داستان گویی، از این رو، پژوهش پیش‌رو به بررسی تأثیر سن و ابزار استخراج داستان‌گویی بر کاربرد نقش‌نماهای گفتمانی در کودکان پیش‌مدرسه‌ای پرداخته است. پانزده کودک تک‌زبانه طبیعی فارسی‌زبان، دختر و پسر، در این پژوهش شرکت داشته‌اند که در سه گروه سنی 45، 56 و 67 طبقه‌بندی شده‌اند. در این پژوهش، دو آزمون بازگویی و تولید داستان بر اساس دوکتاب متفاوت داستان کودک به منظور استخراج داستانهای کودکان این مطالعه بکاررفتند. این پژوهش نشان می‌دهد که عملکرد نقش‌نماهای گفتمانی در بافت داستانهای شفاهی، از معنا و نیز عملکرد گفتمانی معمول آنها در بافتهای دیگر پیروی نمی‌کند. در واقع، آنها تنها به ادامه روند داستان کمک‌می‌کنند. محققین در حوزه داستان‌گویی بر این باورند که این نقش‌نماها در آغاز و پایان داستان‌گویی، در سوق‌دادن شنونده به سوی تفسیر درست داستان و نیز دنبال نمودن عناصر داستان ، کمک بسزایی دارد. یافته‌های این پژوهش بیانگر آن بود که با  توجه به عامل سن، هیچ تفاوت بسزایی در کاربرد این نقش نماها وجود ندارد. نکته قابل ذکر دیگر این است که تمامی کودکان در همه گروه های سنی عملکرد متفاوتی را در آزمون بازگویی داستان نسبت به آزمون تولید داستان با توجه به تعداد پاره‌گفتارها و نقش‌نماهای گفتمانی از خود نشان‌دادند.