ابن‌خلدون و جامعه‌شناسی تاریخی

بخشی از مباحث مقدمه ابن‌خلدون در باب دگرگونی‌های جامعه طرح شده است. اما بحث تطورگرایی وی در چه حوزه معرفتی قرار دارد: تاریخ تحلیلی، فلسفه تاریخ، جامعه‌شناسی ایستا یا جامعه‌شناسی پویا و تاریخی. این جستار در صدد است ابن‌خلدون را به عنوان یک جامعه‌شناس تاریخی، آن هم در سطح خرد معرفی کند. با توجه به این که تحلیل ابن‌خلدون در رابطه با سیر تاریخی و قانونمندی‌های حاکم بر نهاد سیاست و حکومت، قبل از این که نتیجه فلسفه و مطالعات تاریخی او باشد، محصول و نتیجه مطالعات اجتماعی‌اش است (تحلیل ابن‌خلدون در باب حکومت، همبستگی اجتماعی (عصبیت)، طبقات، علل ظهور و سقوط دولت‌ها و حکومت‌ها، سیر جامعه از بدوی به حضری، تحولات اجتماعی و... از مطالعه دقیق وی در حوادث و وقایع اجتماعی حاصل شده است)؛ در نتیحه ابن‌خلدون یک فیلسوف تاریخ نیست و مباحثی از قبیل: نگرش ابن‌خلدون به اجتماع و پدیده‌های اجتماعی به عنوان امور عینی، تحلیل جامعه‌شناختی پدیده‌های اجتماعی و تاریخی که فراتر از تحلیل‌های ناظر به فلسفه تاریخ است، تاکید بر واژه عمران و همراه کردن آن با واژه اجتماع انسانی و نمودهای آن، استفاده از روش تجربی برای اثبات مدعیات و استدلال بدان، شواهد گویایی است که علم جدید ابن‌خلدون جامعه‌شناسی تاریخی خرد است نه فلسفه تاریخ.