موقعیت اجتماعی گرایش به دعا در جامعه ایرانی _ اسلامی معاصر (یک تحلیل ثانویه)

بخشی از فهم زیست جهان دینی در گروی شناخت میزان کمی و کیفی گرایش ـ نگرش به دعاخوانی است. در این راستا، یک راه مطمین، مناسب و مستند از لحاظ منطق پژوهش اجتماعی، مراجعه به اجتماع دینی است. به این منظور، در مقاله حاضر به استناد داده‌های ثانویه به دست آمده و گردآوری شده مرتبط با این مضمون و با به‌کارگیری از تحلیل ثانویه به توصیف موقعیت اجتماعی دعاخوانی در ایران پرداخته شده است. این داده‌ها به‌خوبی نشان می‌دهد که تا چه اندازه و چگونه اعضای یک اجتماع دینی در موقعیت اجتماعی دعاخوانی قرار گرفته‌اند.به‌طور عمده، همه موقعیت‌ها و وضعیت‌های اجتماعی به صورت شبکه‌ای به هم گره خورده‌اند؛ از این‌رو، این اصل را باید درباره موقعیت و توزیع اجتماعی دعاخوانی در ایران صادق فرض کرد. به این ترتیب، دعاخوانی را باید بخشی از شبکه اجتماعی دینداری، یا به عبارت جامعه‌شناختی آن، شبکه دینداری اجتماعی محسوب کرد.