کارآیی مصرف آب و شاخص برداشت ذرت دانه‌ای تحت تاثیر خشکی موضعی ریشه در منطقه کرمان

خشکی موضعی ریشه، روش جدید کم‌آبیاری است که کارآیی مصرف آب را افزایش می‌دهد. برای بررسی تاثیر این روش در گیاه ذرت، پژوهشی در بهار 1389 در دانشگاه شهید باهنر کرمان به صورت بلوک‌های کامل تصادفی با یک تیمار شاهد، 18 تیمار کم‌آبیاری و در سه تکرار اجرا شد. تیمار‌های کم‌آبیاری عبارت بودند از: تنش خشکی ملایم (آبیاری با 75% نیاز آبی گیاه)، تنش خشکی شدید (آبیاری با 50% نیاز آبی گیاه)، آبیاری جوی و پشته‌ای یک در میان ثابت (آبیاری با 50% نیاز آبی گیاه) و سه تیمار خشکی موضعی ریشه (آبیاری با 50% نیاز آبی گیاه). سه تیمار خشکی موضعی ریشه عبارت بودند از: جابجایی جویچه‌های مرطوب در هر آبیاری، بعد از دو و سه آبیاری. هر یک از تیمارهای کم‌آبیاری در سه مرحله رشد گیاه (تمام دوره رشد، رشد رویشی و زایشی) اعمال شدند. بیشترین کارآیی مصرف آب برای عملکرد علوفه خشک برابر 67/2، برای عملکرد بیولوژیک 02/6 و برای عملکرد دانه 13/2 کیلوگرم در مترمکعب آب مصرفی به دست آمد. شاخص برداشت برای تیمار‌های مختلف بین 25/0 تا 48/0 حاصل شد. در این پژوهش، کم‌آبیاری با روش خشکی موضعی ریشه به‌عنوان بهترین روش، برای گیاه ذرت انتخاب شد.