بهره‌برداری بهینه از آبخوان‌های ساحلی برای مقابله با تهاجم آب شور دریا با استفاده از الگوریتم ژنتیک

برای مقابله با پدیده تهاجم آب شور دریا به آبخوان‌های ساحلی و مدیریت آن‌ها، بهینه‌سازی عملیات پمپاژ به عنوان یک راهکار در این تحقیق به کار گرفته شده است. منظور از بهینه‌سازی پمپاژ، برنامه‌ریزی عملیات پمپاژ به گونه‌ای است که حداکثر دبی آب شیرین از چاه‌های برداشت حاصل شود بدون آن که شوری آب از غلظت مجاز فراتر رود یا افت سطح آب درون چاه بیش از حد افزایش یابد. به این منظور مدل شبیه‌سازی جریان آب و انتقال شوری به همراه الگوریتم ژنتیک برای ایجاد مدل بهینه‌سازی استفاده شوند. مدل شبیه‌سازی مورد استفاده که در این تحقیق به کار رفته است، بر اساس حل معادلات دیفرانسیل حاکم بر جریان وابسته به چگالی و انتقال نمک به روش اجزا محدود بنا نهاده شده است. مدل بهینه‌ساز بر روی یک آبخوان ساحلی شامل چهار چاه پمپاژ، آزمایش شد و بر اساس نتایج بهینه‌سازی میزان پمپاژ از هر چاه با ترکیب‌های مختلفی از قیود شوری و بارهیدرولیکی مشخص شد. نتایج حاصل حاکی از سخت‌گیرانه‌تر بودن قید بار هیدرولیکی به نسبت قید شوری در میزان پمپاژ است و نشان می‌دهد که امکان استفاده از این مدل برای سناریوهای مدیریتی متفاوت از آنچه که در این تحقیق ارایه شد، برای مدیریت بهینه و بهره‌وری حداکثر از آب‌های زیرزمینی وجود دارد.