ارزیابی قابلیت تامین بلند‌‌‌مدت آب در حوضه آبریز زاینده‌رود تحت تاثیر طرح‌های انتقال آب با بهینه‌سازی چند- دوره‌ای

در حوضه آبریز زاینده‌رود طرح‌های انتقال آب مهمی مثل انتقال از تونل‌های کوهرنگ به حوضه و یا انتقال به یزد و کاشان از حوضه، اجرا شده است. ارزیابی تاثیر بهره‌برداری از این طرح‌ها بر تامین آب در حوضه آبریز زاینده‌رود و ارایه راهکارهای کاهش این اثرات، به‌ ویژه در بلند‌مدت که عدم ‌قطعیت‌های هیدرولوژیکی نیز بر آن تاثیرگذار است، از موضوعات مهم برای تصمیم‌گیران بخش آب و ذینفعان آب‌بر محسوب می‌شود. در این تحقیق، تاثیر خشکسالی و افزایش ظرفیت انتقال آب از حوضه، با توسعه یک مدل بهینه‌سازی غیرخطی چند- دوره‌ای در یک افق 10 ساله، تحلیل و بررسی شده است. نتایج این تحلیل نشان می‌دهد که در شرایط نرمال و درحالت افزایش انتقال آب، با تامین 43% آب مورد نیاز از رودخانه و 57% آن از آبخوان‌ها، حداکثر درصد تامین نیاز در سطح حوضه محقق می‌شود. در یک خشکسالی حاد که 40% از منابع سطحی کاهش می‌یابد، کاربرد مدل بهینه‌سازی چند- دوره‌ای نشان می‌دهد که می‌توان سیستم آبی را به گونه‌ای بهره‌برداری کرد که فقط 6% تخصیص آب در حوضه آبریز در مقایسه با شرایط نرمال کاهش یابد. نتایج به دست آمده مبین توانایی مدل‌های بهینه‌سازی چند- دوره‌ای در استفاده همزمان از پتانسیل‌های مکانی و زمانی سیستم آبی در کاهش اثرات نامطلوب خشکسالی و احداث طرح‌های انتقال آب بر تامین آب در حوضه آبریز زاینده‌رود است.