ارزیابی معیارهای تخصیص در مدل های مدیریت سیستم مخازن در شرایط کم آبی مطالعه موردی حوضه کارون

سدها از جمله سازه?های زیربنایی تامین آب به‌ویژه در دوره?های خشکسالی هستند. چنانچه بهره?برداری از مخازن بهینه باشد، اهداف سد به نحو مطلوبی تامین می?شود. ولی از آنجاکه بهره?برداری بهینه از سیستم?های بزرگ منابع آبی، وقت?گیر، پیچیده و بعضاً دست نیافتنی است، استفاده از روش?های جایگزین مدل?های بهینه?سازی که با دقت قابل قبول، امکان رسیدن به جواب مناسب نزدیک به بهینه را داشته باشند، راه حل مناسبی به‌نظر می?رسد. در این تحقیق عملکرد دو مدل شبیه?سازی weap و modsim، با مدل بهینه?سازی غیرخطی lingo، برای یک سیستم تک?مخزنه و سپس یک سیستم چندمخزنه در یک دوره خشک مورد بررسی قرار گرفته? است. برای بررسی نحوه عملکرد مدل?ها، از مقایسه چند معیار توسعه یافته جهت بیان کارآیی سیستم مخازن استفاده شده است. نتایج حاکی از آن است که در بهره?برداری تک مخزن چنانچه هدف رسیدن به اعتمادپذیری حجمی مطلوب باشد، می?توان از مدل?های شبیه?سازی به‌جای مدل?های بهینه?سازی استفاده کرد. استفاده از مدل?های شبیه?سازی منجربه افزایش 38 درصدی معیار کمبود نسبی می?شود، حال آنکه مقدار معیارهای اعتمادپذیری زمانی، برگشت?پذیری و آسیب?پذیری یک سیستم در مدل?های شبیه?سازی اختلاف زیادی (حدود 2 برابر) با مدل? بهینه?سازی دارند. در بهره?برداری چند مخزنه نیز، اختلاف اعتمادپذیری حجمی و برگشت?پذیری مدل?های شبیه?سازی و بهینه?سازی به‌ترتیب 25% و40% است. در مورد سایر معیارها، اختلاف دو مدل از 300 درصد نیز تجاوز می‌کند.