تاثیر کاربرد زغال ‌زیستی پوسته‌ برنج و سطوح مختلف کاربرد آب بر پتانسیل ماتریک خاک، ویژگی ‌‌های بیوشیمیایی و کارایی مصرف آب گیاه گوجه ‌فرنگی در خاک آلوده‌ شده به کادمیوم

زغال ‌زیستی به ‌عنوان ماده‌ آلی اصلاح‌‌ کننده‌ خاک، می‌تواند در کاهش آثار جانبی کمبود آب و تغییر فعالیت آنزیم‌های گیاه رشد کرده در محیط آلوده به فلزات سنگین به‌ویژه کادمیوم موثر باشد. هدف از این تحقیق، تاثیر زغال‌زیستی سبوس برنج و کم‌آبیاری بر پتانسیل ماتریک و برخی ویژگی‌های بیوشیمیایی گیاه گوجه‌فرنگی در خاک آلوده به کادمیوم بود. در این راستا آزمایشی به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با دو فاکتور سطح آبیاری (l) بر پایه‌ تخلیه‌ رطوبتی خاک در هفت سطح شامل سطح 50 تا سطح 110 درصد (l50 تا l110) و زغال‌زیستی (b) در سه سطح شاهد (b0)، 3 (b3) و 6 (b6) تُن بر هکتار با چهار تکرار به‌صورت گلدانی انجام شد. بررسی پتانسیل ماتریک خاک تحت‌تاثیر تیمارهای زغال‌‌زیستی نشان داد که پتانسیل ماتریک با افزایش مصرف زغال‌‌زیستی در تیمار b6 در رطوبت‌های ظرفیت مزرعه‌ای و نقطه‌ پژمردگی دائم افزایش یافت. مقدار کادمیوم قابل‌جذب خاک با کاربرد زغال‌زیستی و در سطوح رطوبتی بالا کاهش یافت. نتایج نشان داد که ویژگی‌‌های مواد جامد محلول و ویتامین ث میوه‌ گوجه‌فرنگی با کاهش سطوح آبیاری و افزایش کاربرد زغال‌زیستی به‌صورت معنی‌‌داری افزایش یافتند. درمقابل، فعالیت آنزیم کاتالاز با افزایش سطوح آبیاری و کاربرد زغال‌زیستی به‌‌صورت معنی‌‌داری کاهش یافت. بیشترین مقادیر کلروفیل کل و کاروتنوئید برگ در l110b6 مشاهده شد که نسبت‌به l110b0 به‌ترتیب 29.4 و 93.8 درصد بیشتر بودند. بهترین کارآیی مصرف آب با 65.23 و 63.14 کیلوگرم بر مترمکعب، به‌ترتیب در تیمارهای l90b6 و l100b6 مشاهده شد که با یکدیگر اختلاف معنی‌‌داری نداشتند؛ بنابراین کاربرد زغال‌زیستی می‌‌تواند راه‌‌حل خوبی برای بهبود نگه‌داشت آب در خاک، ویژگی‌‌های بیوشیمیایی گیاه و کارایی مصرف آب در شرایط کم‌‌آبی در مناطق خشک و نیمه‌‌خشک و خاک آلوده‌شده به کادمیوم باشد.