تخصیص بهینه‌ی منابع آبی شبکه‌ی آبیاری مارون با هدف بیشینه‌سازی سود اقتصادی

دستیابی به کشاورزی پایدار و از طرفی چالش کمبود منابع آبی در دسترس، مدیریت مصرف آب را به طور جدی می‌طلبد. بدین منظور در مطالعه‌ی حاضر، یک مدل بهینه‌سازی تخصیص بهینه‌ی آب به الگوی کشت شبکه‌ی آبیاری مارون با استفاده از روش بهینه‌سازی الگوریتم ژنتیک و با هدف بیشینه‌سازی سود اقتصادی ساخته شد. در این مدل، سال آبی به 36 دوره 10 روزه تقسیم شد. میزان عمق آب آبیاری در هر یک از این دوره‌های 10 روزه و سطح کشت محصولات به‌عنوان متغیرهای تصمیم‌گیری مدل تعیین شدند. نتایج نشان داد که سطح کل کشت شبکه به میزان 1271 هکتار افزایش می‌یابد و این به معنای احیای 14% از اراضی رهاشده شبکه است. این افزایش در ازای کاهش عمق آبیاری و به‌کارگیری تغییرات در سطح کشت دیگر محصولات است؛ اما با وجود آنکه در مدل امکان اجرای کم‌آبیاری وجود دارد، به‌دلیل استفاده مدل از رطوبت موجود در خاک در تامین نیاز آبی، به ‌تمامی محصولات به‌جز کنجد تنش آبی اعمال نمی‌شود. به‌کارگیری تخصیص بهینه‌ی منابع آبی در دسترس شبکه باعث افزایش 16.4 درصدی سود اقتصادی می‌شود؛ در حالی‌که در مصرف آب تغییرات چندانی صورت نمی‌گیرد. بنابراین، با بهینه‌سازی تخصیص آب می‌توان تا حد زیادی چالش کم‌آبی کشاورزی در منطقه را برطرف کرد.