ارزیابی عملکرد سامانه‌های آبیاری بارانی کلاسیک ثابت با آبپاش متحرک در استان مرکزی

هدف از این مطالعه، ارزیابی عملکرد سامانه های آبیاری بارانی کلاسیک ثابت با آبپاش متحرک موجود در دشت های اراک، شازند، خنداب وکمیجان در استان مرکزی است. برای این منظور، 10 سامانه آبیاری اجراشده در بازه‌ی زمانی سال های 1394-1389 انتخاب شد. سپس، ارزیابی با استفاده از معیارهای ضریب یکنواختی (cu)، یکنواختی توزیع (du)، راندمان پتانسیل کاربرد در ربع پایین (pelq) و راندمان واقعی کاربرد در ربع پایین (aelq) صورت گرفت. نتایج نشان داد که معیارهای ارزیابی در تمامی این سامانه ها دارای مقادیر نامطلوب هستند؛ به‌طوری که در بلوک های آزمایش، مقادیر میانگین cut، dut، pelqt و aelqt به‌ترتیب برابر 71.8، 60.6، 48.5و 48.5 درصد و در کل سامانه، مقادیر میانگین cus، dus، pelqs و aelqs به‌ترتیب برابر 67، 48.66، 52 و 52 درصد هستند. با توجه به مشاهدات صحرایی و نتایج به‌دست ‌آمده، می توان گفت مشکلات اصلی سامانه های مذکور بی‌دقتی در طراحی، اجرا نکردن صحیح، مدیریت و نگهداری سامانه ها به‌طور غیراصولی و سازماندهی شده و به‌کار بردن وسایل با کیفیت نامناسب بود. همچنین، نتایج ارزیابی بعد از ترسیم منحنی درصد کفایت آبیاری نشان دادکه در اکثر این سامانه‌ها در قسمت‌هایی از سطح زیرکشت کشاورزان اقدام به کم‌آبیاری کردند.