حذف نیترات از آب‌های زیرزمینی به‌صورت درجا با استفاده از منابع کربنی مایع

نیترات در طبیعت به واسطة فعالیت‌های میکروبی می‌تواند به نیتروژن یا دیگر شکل‌ها تغییر یابد و حذف شود. روش‌های مختلفی برای حذف نیترات از آب‌ها وجود دارند که رایج‌ترین آنها، استفاده از بسترهای نیترات زدایی است. در این پژوهش با طراحی بسترهای نیترات‌زدایی حاوی مخلوطی از خاک و چهار منبع کربنی مایع، شامل گلوکز، استات، اتانول و متانول عملکرد آنها برای حذف نیترات آب زیرزمینی بررسی شد. به همین منظور، از یک ستون پلکسی گلاس به‌عنوان ستون ماریوت (منبع آب) و یک ستون پلکسی گلاس دیگر به‌عنوان محیط متخلخل پرشده با خاک با بافت لوم رسی به طول 50 و قطر 10 سانتی‌متر استفاده شد. نمک نیترات پتاسیم برای ساختن غلظت 100 میلی‌گرم بر لیتر نیترات استفاده شد. این پژوهش در دو نسبت c/n 1.5 و 3.5 انجام شد و اندازه‌گیری غلظت نیترات خروجی تا حجم منفذی10 ادامه داشت. نتایج نشان داد با گذشت زمان، میزان غلظت نیترات خروجی کاهش می یابد؛ به طوری که با گذشت 250 ساعت از شروع آزمایش مقدار غلظت خروجی به مقدار ثابتی رسید. راندمان حذف در گلوکز 97.83، استات 97، اتانول 98.66 و متانول 99 درصد به‌دست آمد؛ بنابراین، متانول بیشترین کارایی را در حذف نیترات داشته و توانسته است نیترات به غلظت 100 میلی‌گرم در لیتر را به ½ میلی‌گرم بر لیتر برساند. متانول با تعداد 131000 باکتری، بیشترین میزان رشد باکتری را در نسبت c/n 3.5 داشت. در واقع، با افزایش غلظت مادة کربنی، میزان رشد باکتری‌ها افزایش و میزان غلظت نیترات کاهش یافت. در نتایج حاصل از آزمون همبستگی، تفاوت میانگین‌های دو جامعه از سطح اطمینان 5 درصد کوچک تر است که اختلاف معنی‌داری بین غلظت منابع کربنی وجود داشت.