تاثیر سامانه‌های استحصال آب باران بر تغییرات رطوبتی پروفیل خاک در چاله نهال بادام

دیم‌زارهای کم‌بازده و مراتع ضعیف، کانون‌های فرسایش آبی هستند. برای کنترل فرسایش خاک و افزایش تولید، کاشت درختان مثمر از طرف آبخیز‌نشینان انجام می‌گیرد؛ اما عامل محدود‌کننده رطوبت است که با جمع‌آوری رواناب ناشی از بارش می‌توان آن را تامین کرد. به این منظور از سامانه‌های استحصال آب باران استفاده می‌شود. در این پژوهش، سطح جمع‌آوری‌ کننده آب باران به مساحت 40 مترمربع انتخاب، در انتهای شیب گودالی حفر و نهال بادام کشت شده است. بر اساس عایق بودن سطح سامانه‌ها و قرار دادن فیلتر شنی در چاله نهال، شش سامانه به‌کار گرفته شد. برای ارزیابی کارایی این سامانه‌ها، به بررسی تغییرات رطوبت پروفیل خاک در چاله نهال‌های بادام پرداخته شد. به این منظور بلوک‌های‌گچی کالیبره شده در آزمایشگاه، در اعماق 30 و 60 سانتی‌متری کار گذاشته شد. پس از هر بارش که رواناب ایجاد شد، بعد از گاورو شدن زمین، اعداد بلوک با دستگاه رطوبت‌سنج قرائت شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از شاخص‌های توصیفی و آزمون‌های تحلیل واریانس یک‌طرفه و دانکن استفاده شد. طبق نتایج، بین درصد رطوبت خاک چاله نهال تیمارها در سطح اطمینان 95 درصد اختلاف معنی‌دار وجود داشت؛ ولی بین درصد رطوبت خاک عمق 30 با 60 سانتی‌متری در هیچ‌یک از تیمارها، اختلاف معنی‌دار مشاهده نشد. با توجه به نتایج، کمترین و بیشترین رطوبت به ترتیب در سامانه مرتع معمولی و سامانه نیمه‌عایق پلاستیک مشاهده شد. همچنین نتایج نشان داد کاربرد سوپر جاذب در چاله نهال نسبت به شرایط تیمار شاهد، می‌تواند در افزایش رطوبت خاک برای استقرار و رشد نهال بادام دیم عملکرد بهتری داشته باشد.