توسعه پایدار شهری از طریق سنجش ظرفیت ساختمان‌های موجود برای استفاده دوباره

استفاده مجدد انطباقی از بنا به معنای بازگرداندن بنا به چرخه حیات پس از پایان عمر مفید آن، از طریق تعیین یک کاربری منطبق بر ظرفیت‌ها و ویژگی‌های بنا می‌باشد. این رویکرد از فرآیند اسرافکارانه تخریب اجتناب می‌کند و سبب حفظ مصالح و انرژی دربرگرفته ساختمان، کاهش پسماندهای ساختمانی، صرفه‌جویی در زمان، صرفه‌جویی اقتصادی، احیای بافت‌های شهری و حفظ منابع و اراضی برای نسل‌های آینده می‌شود. به این ترتیب استفاده دوباره از ساختمان‌های موجود بخش‌های مهمی از توسعه پایدار را در حوزه معماری شکل می‌دهد. اما سوال اینجاست که آیا همه ساختمان‌ها برای استفاده دوباره مناسب هستند؟ و اگر نه، چه ساختمان‌هایی برای استفاده مجدد انطباقی مناسب هستند؟ بهترین زمان برای مداخله جهت پیاده‌سازی این رویکرد چه زمانی است؟ مدل قابلیت استفاده مجدد انطباقی(arp ) یک ابزار تصمیم‌گیری برای مدیریت ساختمان‌های موجود به منظور استفاده دوباره می‌باشد. این مدل که دارای کاربردی عمومی و یکسان برای تمام کشورها و بناها می‌باشد، ضمن محاسبه ظرفیت و قابلیت بنا برای استفاده دوباره، عمر مفید آن و بهترین زمان برای مداخله را نیز بدست می‌دهد. مقاله پیش رو با رویکردی تحلیلی مدل قابلیت استفاده مجدد انطباقی(arp) و عوامل وابسته به آن و همچنین امکان اختصاصی سازی آن برای گونه‌های مختلف ساختمانی جهت رسیدن به نتایج و خروجی‌های دقیق‌تر را مورد بررسی قرار داده‌ است.