بررسی نحوه اعمال ضوابط کنترل تغییرمکان بر رفتار لرزه ای ساختمان های فولادی لاغر

یکی از مهمترین اهداف آیین‌نامه‌های زلزله فراهم کردن یک حد اطمینان قابل قبول با در نظر گرفتن ضرایب ایمنی در برابر شکست کلی سازه و ناپایداری آن در اثر زلزله‌های شدیدی است که احتمال دارد در مدت عمر مفید سازه رخ دهد. طراحی و کنترل در برابر جابجایی جانبی نسبی طبقات و پایداری جانبی سازه‌ها، جزو مراحلی هستند که در اولین مراحل طراحی باید در نظر گرفته شده و اعمال گردند. آیین‌نامه‌های مختلف برای جلوگیری از آسیب‌های جدی به سازه و امنیت ساکنین محدودیت‌های مختلفی از جمله محدودیت در جابجایی جانبی نسبی ارایه کرده‌اند. بر اساس بند 254 استاندارد 2800 و تبصره ذیل آن، در مورد کنترل جابجایی نسبی طبقات، طراح در استفاده از زمان تناوب تجربی و یا تحلیلی مخیر می‌باشد و این در حالی است که استفاده از زمان تناوب تحلیلی به سازه سبکتری در مقایسه با سازه کنترل شده با زمان تناوب تجربی خواهد انجامید. بر این اساس باید رفتار لرزه‌ای سازه‌ی کنترل شده با دوره تناوب تحلیلی در مقایسه با سازه‌ای که این مراحل در آن با دوره تناوب تجربی کنترل گردیده، مقایسه گردد. لذا در فعالیت حاضر، چند سازه‌ی فولادی لاغر دارای قاب خمشی ویژه که هر کدام به دو صورت مذکور طراحی گردیده‌اند، درنظر گرفته شده و رفتار لرزه‌ای آن‌ها پس از انجام تحلیل تاریخچه زمانی سه مولفه‌ای غیرخطی، با یکدیگر مقایسه شده است که برای این منظور شاخص خرابی پارک و آنگ سازه‌ها پس از تحلیل تحت رکوردهای مقیاس شده سری in روش زمان دوام و همچنین زمان رسیدن اولین المان هر کدام از سازه‌ها به حد نهایی خود، ملاک مقایسه قرار گرفته است. تحلیل‌ها نشان دهنده این موضوع می‌باشند که سازه کنترل شده با دوره تناوب تحلیلی علاوه بر اینکه به سازه سبکتری می‌انجامد، رفتار لرزه‌ای مناسبتر و نیز زمان دوام بیشتری تحت رکوردهای مفروض دارند.