بررسی قابلیت تزریق پذیری خاک ماسه ای با دوغاب شیمیایی سیلیکات سدیم

علت پیدایش تزریق دوغاب های شیمیایی نیاز به افزایش مقاومت و یا کاهش نفوذپذیری در خاک هایی است که به دلیل ریز بودن حفرات، امکان تزریق دوغاب های زبر سیمانی وجود ندارد. دوغابهای شیمیایی به علت محلول بودن و نداشتن ذرات معلق در دوغاب (مانند دوغاب سیمانی) راحت تر به درون حفره های خاک نفوذ می نمایند. آنچه در مورد تزریق پذیری این دوغاب ها مطرح است ویسکوزیته آن ها است، به طوری که با افزایش ویسکوزیته از تزریق پذیری خاک کاسته می شود. در این مقاله میزان تزریق پذیری خاک های ماسه ای با ساخت نمونه های یک متری و تزریق آنها مورد بررسی قرار گرفته است. نمونه ها با چهار دانه بندی درشت، متوسط، ریز و ماسه سیلتی با درصد های تراکم مختلف خاک و با غلظتهای مختلف دوغاب مورد تزریق قرار گرفتند تا بتوان میزان اثر هر کدام از عوامل فوق را به تنهایی و در ارتباط با یکدیگر در میزان تزریق پذیری و شعاع نفوذ انواع خاک های ماسه ای به دست آورد. براساس نتایج آزمایشهای انجام شده، از میان عوامل فوق، اندازه دانه دارای بیش ترین تاثیر بر روی میزان تزریق پذیری است و می توان گفت سایر پارامترها وابسته به این متغیر هستند. با ریزتر شدن ماسه از قابلیت تزریق آن کاسته شده به طوری که با اضافه شدن سیلت به اندازه 50 درصد وزنی به ماسه، در عمل امکان تزریق کامل دوغاب در مقدار فشاری که باعث گسیختگی خاک نشود وجود ندارد (حد نهایی تزریق).