رویت خداوند از نگاه فخرالدین رازی و علّامه طباطبایی

ظاهر برخی از آیات و روایات از جواز و برخی دیگر از عدم جواز رویت خداوند حکایت می‌کنند. فخرالدین رازی به استناد نصوص دسته اول، رویت بصری خداوند را جایز دانسته است؛ اما آن را مستلزم جسمانیّت و جهت‌داشتن خداوند نمی‌داند. وی نصوص دسته دوم را برخلاف ظاهرشان تاویل می‌کند.علّامه طباطبایی هر دو دسته از آیات و روایات را منطبق با ظاهرشان تفسیر می‌کند و تعارض ظاهری میان آن‌ها را با این نظریّه حل می‌کند که رویت در نصوص دینی دو معنی دارد: رویت بصری و رویت قلبی که از سنخ علم حضوری است. برخی از آیات و روایات، رویت قلبی خداوند را تایید کرده‌اند که عقل هم آن را می‌پذیرد و برخی دیگر رویت بصری را رد کرده‌اند؛ زیرا رویت به این معنی، مستلزم آن است که خداوند مثل و مانند داشته باشد.