چگونگی کاربست عقل و شهود و بررسی هماهنگی آنها در باب مسئلۀ هدف نهایی زندگی از دیدگاه حکمت متعالیه

شناخت هدف و خواستۀ نهایی در زندگی اهمیت فراوانی در معنا و سبک زندگی دارد. برای شناخت بهترین هدف نهایی برای زندگی از استدلال‌های عقلی، وحی و شهود استفاده می‌شود. استدلال عقلی منهای شهود برای رسیدن به کمال و ادراک حقایق کافی نیست؛ اما شهود مخالف با برهان قطعی، نامعتبر است. بنابراین با روش کتابخانه‌ای به شکل توصیفی‌تحلیلی، گزاره‌های حاصل از عقل و شهود دربارۀ هدف زندگی در حکمت متعالیه جمع‌آوری شد. در این مقاله نتیجه گرفته شد جهان غایتمند بوده و خدای تعالی، هم مبدء المبادی و هم غایت‌الغایات است. بهترین هدف زندگی عبارتست از شناخت گسترده و عمیق خدای تعالی (خلیفه‌اللهی) که باید آن را خواستۀ نهایی دانست. همچنین روشن شد عقل و شهود چگونه در این باب با یکدیگر هماهنگ‌اند؛ زیرا هماهنگی به مولفه‌های گوناگونی تجزیه شده و مصادیق این مولفه‌ها در داده‌های به‌دست‌آمده از عقل و شهود به دست آمده است.