سنجش و تحلیل پایداری اجتماعی در مناطق روستایی (مطالعه‌شده: شهرستان جوانرود)

امروزه باوجود ارتباطات درهم‌تنیده و متقابل بین ارکان اصلی توسعه پایدار (پایداری اجتماعی و اقتصادی و زیست‌محیطی) و اهمیت حفظ جایگاه هریک از عناصر یادشده در راستای رسیدن به توسعه پایدار، از پایداری اجتماعی به‌عنوان رکن اصلی توسعه یاد می‌شود. پژوهش حاضر از نوع توصیفی‌تحلیلی است. هدف از این پژوهش، سنجش پایداری اجتماعی و عوامل موثر بر آن در بین ساکنان نواحی روستایی شهرستان جوانرود است. جامعه آماری را 4هزار و 484 نفر از سرپرستان روستاهای بالای 20 خانوار تشکیل می‌دهد، که 253 نفر از آن‌ها به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار اصلی پژوهش پرسش‌نامه محقق‌ساخته‌ است. نتایج نشان می‌دهد پایداری اجتماعی در بین روستاییان شهرستان جوانرود با میانگین 86/3، در وضعیت مناسبی قرار دارد. همچنین در بین شاخص‌های مختلف پایداری اجتماعی، پنج شاخص مسئولیت‌پذیری، امید به آینده، احساس خوشبختی، تعامل اجتماعی و مشارکت اجتماعی به‌ترتیب با ضریب تغییرات 276/0، 282/0، 292/0، 296/0 و 306/0، بیشترین تاثیر را در پایداری اجتماعی روستاییان شهرستان جوانرود داشته‌اند. نتایج رگرسیون چندگانه نشان داد 10 متغیر رابطه معناداری با متغیر پایداری اجتماعی داشته‌اند و درمجموع 4/73درصد از واریانس پایداری اجتماعی روستاییان شهرستان جوانرود را تبیین کرده‌اند. مهم‌ترین متغیرهای موثر در پایداری اجتماعی به‌ترتیب اهمیت عبارت‌اند از: درآمد، بُعد خانوار، وسایل ضروری، تحصیلات و مالکیت اراضی.