شهرنشینی کشاورزان و پیامدهای اجتماعی آن در روستا مطالعه موردی: دهستان میربگ جنوبی، شهرستان دلفان

شهرنشین شدن کشاورزان و جدایی فضایی- مکانی کشاورزی از سکونت از پدیده های امروزین روستاها به شمارمی آید. کشاورزان دیگر فقط در روستاها سکونت ندارند و بسیارند کسانی که ساکن شهرها هستند و در روستاهاکشاورزی می کنند. پژوهش حاضر به بررسی ابعاد اجتماعی این مسیله پرداخته است. برای این منظور 18 گویه درقالب 5 مولفه بررسی شد. جامعه آماری تحقیق، 220 سرپرست خانوار روستایی ساکن 5 روستای دهستان میربگشهرستان دلفان بود که از این تعداد 80 کشاورز مقیم روستا و 59 کشاورز ساکن شهر به عنوان نمونه انتخابشدند. روش تحقیق، توصیفی- تحلیلی و ابزار استفاده شده پرسشنامه بود. نتایج نشان دادند که پذیرش اجتماعی3). الگوپذیری ازنظر / 3؛ شهر : 76 / دو گروه نسبت به یکدیگر تقریباً مطلوب است (میانگین رتبه ای: روست ا: 54؛4/ کشاورزان ساکن روستا در حد زیاد و ازنظر کشاورزان ساکن شهر نسبتاً زیاد است (میانگین رتبه ای: روست ا: 063). رضایت شغلی کشاورزان ساکن روستا نسبتاً زیاد و گروه ساکن شهر نسبتاً کم است (میانگین رتبه ای: / شهر: 832). اختلاف و تنش بین دو گروه در حد نسبتاً زیاد ارزیابی شده است (میانگین رتبه ای: / 3؛ شهر: 13 / روستا: 203). افزون بر این بین پذیرش اجتماعی و متغیرهای الگوپذیری و رضایت شغلی رابطه مثبت / 3؛ شهر: 94 / روستا: 97و معنا دار برقرار است. الگو پذیری گروه مقیم روستا از کشاورزانی که سابقه شهرنشینی کمتری دارند بیشتر ورضایت شغلی جوان ترها و گروه ساکن شهر کمتر از دیگران است. بنابراین یکی از ضرورت های برنامه ریزی توسعهروستایی، شناخت همه جانبه گروه اخیر و چالش های فراروی ایشان و ساکنان دایمی روستاهاست.