گفتمان نوسازی و واگرایی سیاست های توسعه و بهره برداری های کشاورزی

در مدیریت فضای روستایی در ایران همواره تاکید بر نقش محوری کشاورزی و رشد و توسعه این بخش حاکم بودهاست. از طرفی تلاش های توسعه ای صورت گرفته در اغلب موارد نتیجه درخوری نداشته و تردید متولیان امور رادرخصوص کمک به این بخش افزون کرده است؛ به گونه ای که سیاست های عمومی توسعه روستایی در سال هایاخیر تغییر رویه دادند و به دنبال گزینه های جایگزینی نظیر گردشگری هستند . با این حال، در بررسی نیرویشکل دهی به سکونتگاه های روستایی نباید به فضای تردید همراهی/تضاد با گسترش کشاورزی در جوامع محلیبه تجزیه و تحلیل پرداخت. پژوهش حاضر نشان می دهد که چگونه « گفتمان » اکتفا کرد، بلکه باید در سطحمحرومیت زدایی و رفع عقب افتادگی روستا و ) « نوسازی » و به تبع آن کشاورزی در برابر گفتمان « روستابودگی »کشاورزی) و در مقابلِ گفتمان نوگرای محافل علمی و دانشگاهی (حفظ بقایای فرهنگی و دانش بومی ) موضعسعی در تحمیل قدرت و کنشگری خود به دیگری « جامعه زیستی » مقاومتی درپیش گرفته است و در جایگاهدارد. چنین وضعیتی تاکنون ثبات نسبی داشته و همواره به چالش کشیده شده است و بازسازی م یشود. به همینمنظور، راهبرد حاکمیت ازطریق جامعه می تواند مبنایی برای پرکردن شک اف سیاست های عمومی توسعه وبه معیاری برای پیشرفت « سیاست های روستایی » به « سیاست روستایی » بهره برداری های محلی باشد و حرکت ازبه سمت این رویکرد بدل شود.