تبیین آثار سیاست های تمرکززدایی در توسعه سکونتگاه های روستایی (مطالعه موردی: استان قزوین)-

استان های جدید در کشور از یک سو به دلیل افزایش جمعیت و تمرکز آن در نقاط مختلف استان های بزرگ و ازسوی دیگر به سبب نارضایتی مردم یک شهرستان و محرومیت آن ها از خدمات لازم ایجاد م یشوند. بر این اساس،استان قزوین در سال 1376 در نقشه سیاسی ایران متولد گردید. اعمال سیاس تهای تمرکززدایی از یک طرفحاکی از واگذاری اختیارات به حکومت های محلی است و از طرف دیگر تداعی کننده خل ق فرصت ها برایزیربخش های تقسیمات کشوری تا بتوانند از فرصت های به دست آمده در جهت رشد کم?ی و کیفی سکونتگا ههایروستایی بهره ببرند. مقاله حاضر به تبیین سیاست های تمرکززدایی در سکونتگاه های روستایی استان قزوینمی پردازد و تلاش م یکند به این سوال پاسخ دهد که سیاست های تمرکززدایی در ایران چه آثاری بر ساختار کلیروستاهای استان قزوین ایجاد کرده است. بدین جهت، در پژوهش حاضر، با بهره گیری از گویه های تبیین کنندهاداری و مالی و سیاسی، در قالب طیف لیکرت، و با بهره گیری از روش پانل گذشته نگر، مبتنی بر سنجش نگرش دردو دوره قبل و بعد از استان شدن، با استفاده از فرمول کوکران و به روش تصادفی طبقه ای اطلاعات جم عآوری شد.چهل و پنج مدیر اجرایی، شامل دهیاران و شوراهای اسلامی، از چهل و پنج روستا، در سطح پنج شهرستان استانقزوین برای این کار انتخاب شدند که نشان دهنده جامعه نمونه تحقیق هستند . البته باید اشاره کرد، بعد ازاستان شدن قزوین، در سکونتگاه های روستایی توانمندی هایی به وجود آمد که نشان م یدهد اگرچه سیاست هایتمرکززدایی توانسته زمینه رشد و ترقی روستاها را پدید آورد، این سیاست ها، از منظر کارشناسان و مسیولانمحلی، آثار متفاوت داشته است. با وجود این، سیاس تهای تمرکززدایی در استان قزوین شتا ب دهنده توسعهروستایی قلمداد شد و زمینه را برای افزایش مشارکت مسیولان محلی و مردم فراهم آورد