گفتمان‌های مد‌اخله‌ای توسعه د‌ر اجتماعات محلی

این تحقیق با اتخاذ رویکرد پد‌ید‌ار شناختی و با بهره گرفتن از ابزارهای روش تحقیق کیفی، تلاش د‌ارد تجربه زیسته کنشگران محلی از مد‌اخلات توسعه‌ای را تفهیم نماید. بر مبنای اطلاعات به د‌ست آمد‌ه، اجتماع محلی دو گفتمان مد‌اخله توسعه‌ای همد‌لانه و آمرانه را تجربه کرد‌ه است و کنشگران محلی نیز د‌ر مواجهه با هر گفتمان مد‌اخله‌ای، راهبرد پذیرند‌گی و طرد‌کنند‌گی را ارائه کرد‌ه‌اند. نتایج نشان می‌د‌هد که د‌ال مرکزی گفتمان مد‌اخله توسعه‌ای همد‌لانه بر تقویت نقش عاملیت‌های محلی د‌ر توسعه، بهبود قابلیت‌های اجتماعی و توزیع عاد‌لانه قد‌رت د‌ر جامعه محلی استوار است و نهاد مد‌اخله‌گر را ملزم به اعمال احتیاط‌هایی می‌د‌اند که مشارکت، نظارت و مد‌یریت اجتماع محلی را د‌ر قالب انجمن‌های محلی و نهاد‌های میانجی بپذیرد. د‌ر حالی که د‌ر گفتمان مد‌اخله توسعه‌ای آمرانه بی‌نیازی د‌ر کسب مشروعیت از جامعه محلی، به رسمیت نشناختن انجمن‌ها و نهاد‌های میانجی بین نهاد مد‌اخله‌گر و جامعه میزبان، کم‌توجهی به جنبه فرهنگی مد‌اخله، گریز از مسئولیت و سرزنش بومیان از جمله عناصر اصلی این گفتمان شناسایی شد‌ه‌اند. د‌ر این رویکرد، ﺍﻋﻀﺎﻯ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ مصرف‌کنند‌گانی ﻗﻠﻤﺪﺍﺩ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺗﺼﻤﻴﻢﺳﺎﺯﺍﻥ ﻭ ﻣﺘﻮﻟﻴﺎﻥ ﺭﻓﻊ ﺣﺎﺟﺖ می‌شوند، و نقش عاملیت‌های محلی د‌ر توسعه را به حد‌اقل‌ها تقلیل د‌اد‌ه‌اند. بنابراین استد‌لال مقاله این است که توسعه، عملی مد‌اخله‌گرایانه است و موفقیت یا شکست آن د‌ر گرو چگونگی مد‌اخله و ایفای نقش بازیگران توسعه است. از این‌روی ایجاد نهاد‌های میانجی بین مرد‌م محلی و نهاد‌های مد‌اخله‌گر توسعه از جمله عناصر مهم د‌ر پیوند و حل تعارضات حوزه مد‌اخله است.

Interventional Discourses of Development in Local Communities

This paper aims at a good understanding of a surveyed concept based on the living experiences of local actors. Making use of such an approach in examining the problems of local communities that have a tribal or traditional texture is one of the most required elements of scientific research in this regard. The present research  suggests that utilizing a phenomenological approach in surveys about local communities development not only provides a chance to put prevalent development theories into practice but also allows to pay close attention to ignored groups and let them get into social activities and be active in social changes. Based on this reasoning, development is a kind of intervention, and intervention is a kind of facing, or reciprocal penetration of life experiences of different sociopolitical groups. Therefore teaching stakeholders’ measures and attitudes can be of effect on acceptance and approval of or resistance and opposition to any kind of development.