تک فرزندی، مصداق سو استفاده از حقّ

فرزندآوری حقّی از حقوق زوجین است، حقّی که می توانند آن را استیفا یا ‏اسقاط کنند. حال اگر زوجین از حق فرزند آوری خود استفاده کرده و تنها یک ‏فرزند به دنیا بیاورند، آیا استیفای حق آنان، نوعی سو استفاده از حق، محسوب نمی ‏شود؟ آیا می توان پذیرفت که والدین، «حس پدر بودن و مادر بودن» خود را ارضا ‏کنند اما «حس همدل داشتن» کودک همواره و در تمام زندگی او ارضا نشده باقی ‏بماند؟ از «نگاه کودک» به این پرسش چه پاسخی می توان داد؟‏