بازنگری در ادلّه‌ فقهیِ وجوب تقدّم جان خود بر جان دیگری و کارکرد تربیتی آن

حفظ جانِ خود و دیگران، از مهمّ ترین واجبات شرعی و بایسته های اخلاقی به شمار می آید؛ در عین حال، گاه حفظ جان دیگران منوط به اقدامات منجرّ به مرگ خویشتن خواهد بود. روایی یا ناروایی چنین اقداماتی، مورد اتّفاق فقیهان نیست و تحت عناوین «ایثار» یا «خودکشی» مورد ستایش یا نکوهش قرار گرفته اند. عمده استدلال ها در این مورد، معطوف به نسبت میان دو آیه از قرآن کریم است. ادلّه عقلی و نقلی دیگر نیز مورد استفاده قرار گرفته اند. در این نوشتار، ضمن نقد استدلال های باورمندان به حرمتِ اقدامات فداکارانه، مبانی نظر دیگر مورد تقویت قرار گرفته است؛ همچنین اصلِ وجود اختلافات دامنه دار در این مساله، مبنایی برای قائل شدن به روایی آن به دست داده است. تبیین درست مساله یاد شده، افزون بر ردّ شائبه های پیرامون مشروعیّت اقدامات فداکارانه، الگویی تربیتی و مبتنی بر زیست اخلاق مدار را فراروی جامعه می نهد.

Reviewing the jurisprudential Arguments of the Obligation to Prioritizing One’s Life over the Other’s and Its Educational Function

Protecting the lives of oneself and others is one of the key religious and moral obligations. Besides, sometimes saving the lives of others will depend on actions resulting in one’s own death. The validity or invalidity of such actions is not agreed by the jurists and they have praised or condemned them respectively under the headings of “sacrifice” or “suicide”. In this regard, the main arguments are related to the association between two verses of the Holy Quran. In this paper, in addition to criticizing the believers’ arguments for the sanctity of sacrificing deeds, foundations of the other opinion have been strengthened; moreover, the principle of the existence of wideranging disputes in this issue has provided a basis for considering its validity. In addition to rejecting the doubts concerning the legitimacy of sacrificing actions, the accurate explanation of the abovementioned issue provides the society with an educational and bioethical model.