سبب دعوای نفقه زوجه و آثار آن با تاکید بر امکان مطالبه نفقه آینده

در مورد سبب وجوب نفقه زوجه بر عهده زوج، در فقه نظر واحدی وجود ندارد. مشهور معتقدند که تمکین، سبب مشغول شدن ذمّه زوج به پرداخت نفقه است؛ اما قانون مدنی ایران، ظاهراً تمکین را شرط استحقّاق زوجه نمی داند بلکه نشوز وی را مانع تعلّق این حقّ تلقّی می کند، چراکه حسب ماده 1102 قانون مدنی، با وقوع عقد نکاح، حقوق و تکالیف زوجین در مقابل یکدیگر برقرار می شود و یکی از این تکالیف، دین زوج به تادیه نفقه است؛ جز این که مطابق ماده 1108 قانون، نشوز زن این تکلیف زوج را از بین می برد. بر این مبنا آن چه تادیه نفقه به زوجه را واجب می نماید وقوع عقد نکاح است و لذا تا زمان استمرار عقد نکاح، زوجه از این حقّ برخوردار است و حتی می تواند نسبت به آینده نیز اقدام به مطالبه نفقه نماید. به نظر می رسد این موضوع با وجود اختلاف نظرات، علاوه بر مقرّرات ماهوی، از حیث اصول دادرسی و قواعد شکلی نیز قابل توجیه است.

Cause of Action for Alimony by wife and its Effects with Emphasise on permission of claiming Alimony for the future

There is not a unique opinion in slamic jurisprudence on the basis of requirement of wife’s alimony against her husband. Majority believes that obedience is the cause which obligate the husband to pay alimony. But Civil Act apparently does not consider obedience as a condition of wife’s entitlement but recognizes her disobedience as an obstacle to her entitlement because according to section 1102 of civil Act, upon concluding marriage contract, the rights and obligations of couple come to existence and one of these obligations is the debt of husband to pay alimony although under section 1108 of the Act, disobedience by wife removes the husband’s debt. On this basis what requires the payment of alimony to wife is the conclusion of marriage and hence so long as the contract exists, the wife is entitled to this right and even she may claims for her future alimony. It seems that notwithstanding disagreements, this subject is justifiable also from the viewpoint of civil procedure regulations.